Złodziej i Anioł

Słońce chyliło się ku zachodowi. Miasto, które nigdy nie zasypia, wrzało.

Gabinet Warrena Worthingtona III tonął w mroku. Aksamitna cisza, w której najcichszy dźwięk brzmiał niczym trzask gromu, gdzie tykanie zegara, nieubłaganie odliczającego czas, przypominało uderzenia bębnów, gdzie bicie serca dudniło w uszach niczym pogrzebowy marsz, zakłócona została skrzypnięciem dębowej podłogi. Gdyby ów dźwięk po chwili się nie powtórzył, można by założyć, że to wiekowa podłoga przeciąga zdrętwiałe kości, albo ściany wzdychają ciężko; mogła to być kapiąca woda z przelanych doniczek, albo kwiaty, niepodglądane przez nikogo przekręcają swe łodygi ku słonecznemu światłu. Ale nie, skrzypnięcie powtórzyło się. Ktoś chodził po gabinecie; był w nim, chociaż nikogo nie powinno tutaj być. Warren Worthington III wychodząc z niego około osiemnastej, skrupulatnie zatrzasnął wszystkie okna, zamknął drzwi na elektryczny zamek i wyszedł załatwić biznesowe interesy, zostawiając swoje biuro pod opieką sekretarki. 

Obok Betty nikt nie przechodził. Dziewczyna nikogo by do środka nie wpuściła. Drzwi nie otworzyły się, okna pozostały zamknięte, zamek nawet nie drgnął. A jednak ktoś przechadzał się po gabinecie; cicho, bezszelestnie, stąpając tak, by uniknąć skrzypiącego parkietu. Wszedł do środka, chociaż w ogóle nie powinno mu się to udać. Ale tam był. W ciemnościach rozświetlanych jedynie słabym światłem ulicznych latarni, ktoś podszedł do ściany za biurkiem i stanął przed wiszącym na niej obrazem. Złocona rama połyskiwała lekko, a z płótna na gabinet spoglądała dostojna para w średnim wieku; on wyższy od niej, jak przystało o głowę, ona piękna i filigranowa; oboje objęci, trzymający się za dłonie, z miłością wymalowaną na ich twarzach. Za nimi ukryty był sejf, ot mały skarbiec, który właśnie z cichym kliknięciem otworzył się na oścież. Dwunastocyfrowa kombinacja cyfr i znaków została złamana, a skaner linii papilarnych oszukany. Wystarczyło kilka minut, by dostać się do środka, by zabrać tak cenną rzecz.

Złodziej tak bezczelny, że wszedł do gabinetu Warrena Worthingtona III jakby nigdy nic, zatrzasnął sejf, zasłonił obrazem, zostawiając go tak, jakby nikt go nie ruszał od dawna i usiadł za biurkiem, rozkoszując się miękkością skóry; poruszał się cicho, bezszelestnie i nawet nalanie do szklaneczki pełnej kostek lodu bursztynowego płynu, nie zakłóciło aksamitnej ciszy. Skrobanie pióra, kiedy wypełniał wyciągnięty z sejfu papierek, nie obudziłoby nawet dzieciaka.

Mężczyzna odstawił szklaneczkę na dębowy blat; bursztynowy płyn zakołysał się, kostki lodu zadźwięczały uderzając o siebie, a mała kropla spłynęła po ściance, zatrzymując się na czystej, wypolerowanej powierzchni biurka, zostawiając na niej mało elegancką plamkę. Warren Worthington III dostałby pewnie szału, gdyby to zobaczył i właśnie przez tą świadomość, brunet specjalnie, z pełną premedytacją, wsadził palec w kroplę i rozmazał ją po blacie, zostawiając po sobie pamiątkę. Jego radosna twórczość zakończyła się, gdy za dwuskrzydłowymi drzwiami usłyszał słodki szczebiot biuściastej sekretarki, zapowiadający nadejście uskrzydlonego padalca.

I chociaż złodziej powinien czmychnąć, nawet nie drgnął, układając nogi na blacie biurka. Skrzypnięcie drzwi i jasna smuga światła, która rozproszyła mroki gabinetu, wyrwała mężczyznę z chwilowego zamyślenia; kiedy zaś pomieszczenie znów wypełniło się mrokiem, złodziej zapalił elegancką lampę stojącą na biurku, uprzedzając blondyna. - Spóźniłeś się - mruknął, układając wygodniej wyciągnięte na blacie buty, wypuszczając z ust kłęby dymu z cygara, które sobie pożyczył od Warrena.

Jeszcze jakiś czas temu Warren pewnie stanąłby jak wryty, zaskoczony obecnością właśnie tego mężczyzny, który miał tendencje do pojawiania się w jego biurze w najmniej oczekiwanych momentach, a w dodatku zazwyczaj udawało mu się to bez wiedzy jego sekretarki, która przecież przebywała tuż przed drzwiami gabinetu. Dziś jednak, Warren skomentował obecność mężczyzny przyjacielskim zepchnięciem jego nóg z blatu biurka tak gwałtownie, że ten omal nie stracił równowagi, oraz wyrwaniem mu cygara z zębów.

- Dante. Masz pojęcie ile te kubańskie cudeńka mnie kosztowały? - spytał, gasząc cygaro w szklance whisky, a zapach drogiego alkoholu uniósł się na chwilę w powietrze. Warren pociągnął nosem i zmierzył Dantego morderczym spojrzeniem. - Otwarłeś moje nowe whisky? - zapytał z groźbą w oczach. Dan oczywiście wiedział, że Angel czepia się tych wszystkich rzeczy tylko dla zasady. Porządek, owszem, lubił i nie miał zamiaru pozwalać nikomu buciorami włazić mu na biurko, ale wartość takich błahostek, jak tytoń czy alkohol nie mogły go mniej obchodzić. Na odzywkę o jego mniemanym spóźnieniu się Warren nie odpowiedział. On się nie spóźniał, to inni zawsze byli wcześnie. Obszedł biurko i usiadł w fotelu na przeciw, zazwyczaj zajmowanym przez jego gości. On sam nigdy nie siadywał po tej stronie, przodem do okien, ale z doświadczenia wiedział, że Dante tak łatwo przenieść się nie zdecyduje, chyba że Angel postanowiłby go na własnych rękach przetransportować.

- Czego chcesz? - zapytał, ale wcale nie zabrzmiało to nieżyczliwie. Po prostu na tym polegała ich znajomość. Opryskliwość, przezwiska i obraźliwe uwagi były codziennością i żadnemu z nich to nie przeszkadzało.

- Właściwie… - Sięgnąwszy po prostokątny papier, Dan podniósł go i pokazał przyjacielowi; uwielbiał podpisane przez Warrena czeki, które trzymał w zamkniętym sejfie za obrazem jego rodziców. Nie chodziło o to, że mógł wypłacać dowolne ilości gotówki, prawda była dużo łatwiejsza, bowiem Ken co rusz zmieniał szyfr, dając tym samym Danowi możliwość sprawdzenia swoich złodziejskich umiejętności. Dzisiaj znów złamał kolejną kombinację. A dlaczego „Ken”? Cóż, Dante był jedynym znanym Angelowi człowiekiem, który odważył się stworzyć mu zdrobnienie od drugiego imienia. Kenneth. Ken. Na co Warren zwraca się do niego Barbie i wszystko wraca do normy.

- Wypisałem sobie czek, więc jesteś mi potrzebny tylko po to, by podwieźć mnie do domu tą swoją wypasioną limuzyną. 

Warren uśmiechnął się pod nosem, mimowolnie zerkając w stronę portretu swoich rodziców i kryjącemu się za nim sejfowi. Ostatnio coraz bardziej utrudniał życie swojemu ulubionemu złodziejowi, wprowadzając do sejfu coraz to nowe zabezpieczenia, najnowsze cudeńka techniki, łącznie z laserowymi czujnikami i innymi idiotycznymi gadżetami. Dante jednak jeszcze go nie zawiódł w pokonywaniu każdej postawionej przed nim przeszkody.

- Wyciągnąłeś już ode mnie tyle kasy, że sądziłem, że w końcu kupisz sobie własne, niezwykle ostentacyjne autko. Może złotego Bentleya, albo jaskrawo czerwone ferrari? - zasugerował życzliwie.

- Wsadź sobie tą życzliwość w dupę, Ken - podnosząc się ze skórzanego fotela godnego królów, złodziej westchnął, jakby rozstawał się z kochanką, a nie meblem i wsadziwszy czek do kieszeni spodni, skinął głową na przyjaciela. - Wstawaj, blondasie. Wolę twojego majtkowo różowego lincolna.

- Ja też, Barbie - przyznał Warren i ruszył do wyjścia. - Betty - zwrócił się do swojej sekretarki, gdy weszli do holu i ruszyli w stronę wind. - Zadzwoń na dół do Jonathana, żeby przyprowadził samochód, ok?

- Cześć Betty, ładny dekolt. - Dante uwielbiał, ubóstwiał wręcz, straszenie dziewczyny. Sekretarka za każdym razem, kiedy wychodził z biura Warrena, chociaż nie powinno go tam być, łypała na niego groźnie błękitnym okiem, jakby był arabskim terrorystą samobójcą i miał pod ubraniem pół kilo trotylu; pewnie też czekała, aż krzyknie, a potem wysadzi ich wszystkich w powietrze. Dan mógłby się założyć, że zrobiłaby wszystko, by przyłapać go na wkradaniu się do biura. Pewnie obrała to sobie za punkt honoru. Albo roku.

- Ken, głodny jestem. Nie mam kasy… - wywinął swoje kieszenie, by pokazać przyjacielowi, że są puste. Co tam czek. - Idziesz ze mną do tego… Tej restauracji, z której przynosisz mi krewetki?

Warren westchnął teatralnie i oparł się o lustro windy, gdy szybko zjeżdżali z ostatniego piętra wieżowca na parter.

- A doczekam się kiedyś dnia, kiedy to ty mnie na obiad do restauracji zaprosisz? - spytał, choć dobrze znał odpowiedź. Tak się właściwie złożyło, że knajpka z ulubionymi krewetkami Dantego była najzwyklejszym lokalem z fast foodami i chińskim jedzeniem na wynos. Miał też kilka stolików w swoim ciasnym wnętrzu i za każdym razem, gdy Warren i Dan się w nim pojawiali sporo osób się za nimi oglądało. No bo czy widok mężczyzny w drogim garniturze w towarzystwie jakiegoś podejrzanego typka, z kapturem głęboko zaciągniętym na głowę, w kiepskiej restauracji to nie był ciekawy widok? No właśnie.

- Słuchaj Ken, ja ci robię przysługę. Ile, do cholery, mam ci jeszcze razy to tłumaczyć? - Dan wyszedł z windy, która wydała ten swój denerwujący dźwięk i jego wzrok od razu zatrzymał się na nowiutkim Lincolnie, którego w sprzedaży w Ameryce jeszcze nie było. Magia pieniądza i odpowiednich wpływów. Bogaty sukinsyn czasami na coś się przydawał; dobra, bogaty przyjaciel, ale tego Dan nigdy na głos nie powie. - Jon, wysiadaj. - I co by być uprzejmym, złodziej otworzył szoferowi drzwi, ale ten, jak za każdy razem, właściwie od trzech razy, nie chciał się ruszyć. No więc z boleścią w oczach Dan spojrzał na Warrena, chcąc mu przekazać bez słów, że powinien coś z tym zrobić, bo on chce prowadzić. Chce i już, bo za żadne skarby świata, nie przegapi okazji do jazdy tym bordowym cudeńkiem. 

- Dzięki, Jon. Weź sobie na dziś wolne, co? - zasugerował łagodnie Warren. Lubił swojego szofera, a ten lubił prowadzić. Fakt ten wybitnie irytował Dana, szczególnie, gdy Jonathan przyjeżdżał po Warrena jednym z jego najnowszych samochodów. Klepnął mężczyznę pocieszająco w ramię i wsiadł na tylne miejsce pasażera. Nie lubił jeździć z przodu.

 „Znowu mi to robi” - pomyślał złodziej, zapinając pas; fotel kierowcy i kierownica automatycznie ustawiły się odpowiednio pod niego, dostosowując wysokość i odległość w taki sposób, by pozycja była właściwa do prowadzenia. Silnik mruczał cichutko na luzie, czerwona kontrolka ręcznego hamulca świeciła jasno. Kiedy zatrzasnęły się drzwi, kontrolki rozbłysły, włączając się automatycznie, a klimatyzacja, wyczuwając zbyt dużą temperaturę, obniżyła ją o kilka stopni. - Jak tam z tyłu siedzisz, czuję się jak szofer - burknął, przestawiając automatyczną skrzynię biegów na manualną; wolał taką, bo wtedy czuł, że prowadzi, a nie robi tego za niego maszyna. Wrzucił jedynkę i z cichutkim mruczeniem ruszył z miejsca, uśmiechając się triumfalnie przez przyciemnioną szybę do Jona, zupełnie tak, jakby chciał mu powiedzieć: widzisz stary, wygrałem. Znowu. 

- A ja się prawie czuję jakby cię tu nie było, a z przodu prowadził nie zawracający mi dupy Jon. Ale, jak wiemy, prawie robi wielką różnicę - odparł na to Warren, wygodnie rozsiadając się z tyłu. Komendą głosową włączył radio, a głośność ustawił tak, by była ledwie słyszalna w tle ich rozmów. Bo wiadomym przecież było, że Dante się nie zamknie.

- Dlatego nadal uważam, że powinienem być twoim cholernie dobrym szoferem i złodziejem - chciał dodać coś jeszcze, ale zawahał się. - Na myśl przyszedł mi Batman i Robin, ale oni na bank byli gejami, więc nie… Niech zostanie tak, jak jest. - Wyjeżdżając z podziemnego parkingu, nawet się nie rozglądając, bo samochód martwym, pozbawionym emocji głosem oznajmił, że droga wolna i nic z lewej strony nie jedzie, Dan wcisnął pedał gazu do końca i z piskiem opon wyjechał na ulicę, szczerząc się jak głupi. W kilka sekund z jedynki zrobiła się szóstka, a z pięćdziesiątki niemal dwusetka i kij z tym, że gdzieś po drodze stały znaki ograniczające prędkość do setki.

- I, jako szofer, okradać mnie z jakichś niebotycznych sum pieniędzy? Nie żebyś jako sam złodziej tego nie robił. Ja za taki układ podziękuję. I weź ty uważaj, co?! Jesteśmy w środku miasta, nie na autostradzie, idioto. Zwolnij! - wrzasnął, co Dante niezbyt subtelnie zignorował.

- Czy ja cię kiedyś skrzywdziłem? - spytał, nim jeszcze zdołał ugryźć się w język; skrzywdził i to nie raz, ale nigdy nie było tak, że Warren trafił do szpitala z ciężkimi obrażeniami. Chodził obolały przez pewien czas i tyle. A tak w ogóle, to była tylko i wyłącznie wina Warrena, bo marudził i sam sobie krzywdę robił. Jakby siedział cicho, nic by się nie stało. Jak ostatnio, gdyby nie kazał mu zwolnić, to by pewnie śmignęli przed ledwo jeżdżącą Toyotą lat minionych, a tak to pokiereszowali jej bok. - Dobra, nie odpowiadaj. 

Obiad był długi, głośny i kosztował więcej niż te pieprzone kubańskie cygara. Bo jak się Dante rozkręcił, zapchał twarz krewetkami i upił sake, to stwierdził, że do ich dwuosobowego stolika warto zaprosić jeszcze jakieś pół tuzina przypadkowych przechodniów. I tym sposobem Warren płacił nie tylko za wyżerkę złodzieja, ale także za wyżerkę szóstki nieznajomych, którzy potem z bananami na ich objedzonych twarzach dziękowali paniczowi Worthington za jego wspaniałomyślność. Na co Angel robił się coraz bardziej nerwowy.

- No chodź już - warknął, popychając Dana w stronę wyjścia. I wylądowali w jego Lincolnie z butelką sake na kolanach kierowcy, który nawet ze znaczną ilością alkoholu we krwi odmówił oddania kółka komuś innemu. I tu Warren akurat nie oponował. Warren nie prowadził i nie jeździł z przodu.

Dante mieszkał w jakiejś obskurnej kamienicy na skraju Nowego Jorku i do tego na strychu. Jego tłumaczenia, że to "prawie jak penthouse" wcale nie poprawiały Warrenowi samopoczucia. Jedynym plusem całej sytuacji była tu anonimowość i ogólny brak osób trzecich. Cisza i spokój. Więc Warren zrzucił z ramion marynarkę i rozpiął kilka guzików koszuli, bo skrzydła od rana nie ruszane zdawały się drętwieć. Tylko że na ich widok Dantego dopadł jakiś dziwny humor i zaczął coś majaczyć na temat oskubania go jak kurczaka.

- Zawsze mnie ciekawiło, czy oskubane raz pióra odrosną. - I złodziej faktycznie jedno puchate piórko wyrwał ze skrzydeł Angela, nic sobie nie robiąc z jego reakcji i prób obrony; jak nie skubnie z jednej strony, bo mu czyjeś dłonie przeszkadzają, to się weźmie i wyrwie z drugiej. - Zastanawiałeś się, jeśli one odrastają faktycznie, nad produkcją wsypów do poduszek? - Sake źle działało na Dantego. Złodziej robił się po nim jeszcze bardziej gadatliwy, chociaż obcy człowiek zarzekałby się, że ten mężczyzna z nieułożonymi włosami jest niemową. Na głupie i dość niekonwencjonalne pomysły wpadał zazwyczaj po sake. Jak teraz, przechylając się przez oparcie fotela, by sięgnąć po kolejne śnieżnobiałe piórko. - I miałbym w tym udział…

Mieszkanie Dantego nie było wymarzonym miejscem na domowy kąt; w biednej dzielnicy, gdzie każdy zajmował się własnymi sprawami, gdzie żebracy szarpali się o kawałek chleba z dzieciakami, gdzie stary Mercedes był szczytem marzeń dorosłego mężczyzny, niepotrafiącego nawet zadbać o rodzinę. Warren mógł mówić, że miał dziś podwójne szczęście. Gdyby zjawił się tutaj sam, miejscowe dzieciaki obskoczyłyby go jak gołębie na Krakowskim Rynku i nie pozwoliłyby odejść, dopóki nie da im kilku dolarów; a i tak skończyłoby się na tym, że Angel straciłby cały portfel, podwędzony przez jakiegoś śmielszego smarkacza. W miejscu, gdzie walczyło się o każdy następny dzień, gdzie robiło się wszystko, by przeżyć, kradzieże były jednym z wielu sposobów na utrzymanie siebie i rodziny. Pokaż tym ludziom dolara, a wezmą cały portfel. Bordowy Lincoln Warrena był jak gwiazda polarna, jak upragniony tort, którego nie można było dotknąć, jak wymarzona kromka chleba, której zazwyczaj brakowało. Kusił. Nęcił. I chociaż dzieciaki wlepiały w niego tęskne spojrzenia, w głowach mając tuzin sposobów na jego kradzież, żaden nawet nie próbował wcielić w życie choćby jednego. Każdy znał tutaj Dantego.

- Wiesz co? - Warren podbił wyciągniętą dłoń Dana z głośnym "plask". - Jakoś ostatnio nie myślałem nad nowymi sposobami na kolejne zyski dla Worthington Industries, ale dzięki za sugestię - powiedział, zabierając mu z drugiej dłoni wyrwane piórko. - Nienormalny jesteś - dodał, jakby stwierdzał jakiś mało znaczący fakt. - Zostawię cię z twoim kacem, bo po alkoholu się robisz agresywny. A jutro ci wmówię, jakie ty to rzeczy chciałeś mi robić, a ty uwierzysz, bo dobrze wiesz, jak sake na ciebie działa - stwierdził już w lepszym humorze. Złodziej kichnął; na poddaszu starej i wiekowej już kamienicy panował artystyczny bałagan, kurz unosił się w powietrzu, a kilka pająków zadomowiło się w zacienionych kątach. Pomieszczenie aż prosiło się o gruntowne sprzątanie, ale złodziej nie miał na nie czasu; z resztą, zawsze powtarzał, że w bałaganie wszystko łatwiej znaleźć, a potem spóźniał się, bo klucze gdzieś przepadły. Ale co tam, jak złodzieje by weszli do środka i zobaczyli taki bałagan, pewnie i tak pomyśleli by, że ktoś ich ubiegł i nie ma co wynosić. Mieszkanie na poddaszu miało swoje zalety. Wady też, bo trzeba było się tarabanić aż na siódme piętro i to bez windy, ale dla złodzieja akurat to była wielka zaleta, bowiem w każdej chwili mógł wymknąć się na dach i zniknąć pośród kominów i anten telewizyjnych. W mieszkaniu nie miał też nic, co byłoby ważną częścią jego życia; brak pamiątek, ulubionych książek i fakt, że teraz wszystko można kupić, zwłaszcza ubrania i nowe cztery kąty sprawił, że Dante mógł bez wyrzutów sumienia opuścić poddasze, zostawiając wszystko za sobą. Odcinając się od miejsca, które było tylko domem tymczasowym, bowiem i on miał w swoim życiu ludzi, którzy chcieliby się go pozbyć, a bycie mutantem wcale mu w tym nie pomagało. Nie można było też powiedzieć, że siedzi na walizkach i tylko czeka cały w nerwach, aż zza zakrętu wyjdą umięśnieni panowie w czarnych garniturach. Był przygotowany i tyle, a do rzeczy materialnych się nie przywiązywał.

- Może i jestem nawalony, ale ja przepraszam - rzucając w przyjaciela poduszką, chybił o kilka centymetrów i strącił nie uśmieszek z anielskiej twarzy, a wazę z komody pod oknem - to ty flirtowałeś z tym facetem… Jak mu tam… Miał takie dziwne nazwisko, co mi się źle kojarzy… Rasputin!

- Spadaj - padła bardzo dojrzała odpowiedź. - Piotra zostaw w spokoju i idź spać. Patrz, tam masz jakiś wolny i w miarę czysty kawałek podłogi - powiedział, wskazując palcem odpowiednie miejsce. Bo Warren wątpił, że wśród tego syfu, Dan zdoła się przekopać do łóżka.

- Aniołku… - Oho, złodziej zaczynał coś kręcić, a jego maślany wzrok nie wróżył nic dobrego, zapowiadając nadciągające problemy i kłótnie, na które Warren zazwyczaj odpowiadał: nie dam, nie pójdziesz, nie mogę, nie mam, nie pozwalam, ostatecznie kończąc na wypchnięciu Dantego za drzwi, czego tutaj zrobić nie mógł, bo na całe szczęście nie był u siebie. - Jest problem. Stary, potrzebuję jeszcze przynajmniej dwunastu godzin, by zdobyć dla ciebie te dane - łypnął na przyjaciela spod palców, którymi obejmował pulsującą tępym bólem głowę; kolejna rzecz, za którą nienawidził sake.

- Spoko, nie ma sprawy - odparł pozornie spokojnym głosem Warren. Podszedł do Dana, swojego prywatnego hakera i człowieka od... cóż, od wszystkiego i przyjacielsko poklepał go po ramieniu. Kolejna wada bycia w stanie alkoholowego upojenia to opóźniony refleks. I tym sposobem złodziej został okradziony, czyż to nie ironiczne? W sumie Warren nie uważał tego za kradzież. Czek należał do niego i nie miał zamiaru zostawiać go Dantemu dopóki ten nie wywiąże się z umowy. - To sobie zatrzymam. - Pomachał skrawkiem papieru przed nosem poczochrańca i z świadomością dobrze wypełnionego obowiązku ruszył do drzwi.

Złodziej nie byłby tak dobrym złodziejem, gdyby nie zauważył, że właśnie go okradziono. Ale machnął na to ręką; czek i tak dostanie, prędzej czy później i chociaż wolałby wcześniej, nie chciał męczyć się z niepotrzebnym gadaniem. Bolała go głowa, a że wredny skrzydlaty go zostawiał, Dante krzyknął jeszcze: - Chcę podwyżkę! Okradłeś złodzieja…

- Pomarzyć można - odparł na to Warren już w drzwiach. I tylko jedno powstrzymało go od zatrzaśnięcia ich za sobą i z czystym sumieniem powrotu do domu. - Wywaliłeś mi szofera - powiedział, jakby dopiero teraz sobie z tego zdał sprawę. - Jak ja wrócę?

- Pieszo - padło zniekształcone, niewyraźne słowo, gdzieś spod stery koców, w które brunet padł jak długi. - Idź sobie już.

- To jest po drugiej stronie miasta - zauważył ponuro Warren. Poza tym, nie lubił chodzić, prowadzić samochodu tym bardziej. Została tylko jedna opcja. Koszula, wraz z pasami przytrzymującymi Angelowi skrzydła wylądowała na podłodze, drzwi zostały z powrotem zamknięte, a okno otwarte na oścież.

Złodziej ze zgrozą w oczach patrzył na to, co robi Ken i wcale nie chodziło o postawienie stopy na parapecie otwartego okna, czy zamiar wyskoczenia z niego, nie! Warren ściągnął z siebie ubranie i tak po prostu zostawił je na złodziejowej podłodze, najwyraźniej nie mając zamiaru ciuchów zbierać, na co Dan wykrzyknął, kompletnie pomijając to, że sam miał artystyczny nieład w mieszkaniu:

- Ej, robisz mi tu bałagan!

***

Dante, zatrzymując się w sypialni przyjaciela, położył grubą, papierową teczkę na nocy stolik, tuż obok szklanki wody. Przez szczelnie zasłonięte zasłony przedarła się smużka jasnego światła, ot pierwsze promienie słońca, rozświetlające poduszkę obok głowy uskrzydlonego padalca. Warren pochrapywał cicho, leżąc na brzuchu, a jego spokojna, uśpiona twarz sprawiła, że w głowie złodzieja zaświeciła idea, niczym żarówka nad kreskówkową postacią, gdy ta wpadła na jakiś wyjątkowo genialny pomysł.

Na stoliku znalazł czek, ten sam, który wczoraj sobie wypisał; Angel dobrze wiedział, że złodziej dostarczy mu skradzione informacje, co do minuty. Może i Dan był bałaganiarzem, ale słowa dotrzymywał. Co więcej, wiedział, że przyniesie mu je osobiście w szczelnie zamkniętej kopercie, jeszcze nim zbudzi się ze snu. Taki był ich rytuał. Od lat. Brakowało tylko whisky i kubańskiego cygara, które ostatnio Angel mu zostawił.

Wsuwając do kieszeni czek, który wczorajszego wieczora odebrał mu Angel, mając w nosie to, że kto daje i zabiera, ten się w piekle poniewiera, Dante cicho i bezszelestnie jak na złodzieja przystało, przytaszczył pod anielskie łóżko jedno z tych nowoczesnych odtwarzaczy z radiem, które stało sobie na komodzie i ustawił je tak, by znalazło się najbliżej śpiącego mężczyzny. Przekręcając kółeczko od regulacji głośności, ustawił dźwięk na maksymalny i włączył budzenie; za dwie minuty, podczas których będzie musiał się stąd zmyć i dać nogę, by wkurzony Warren nie zdążył pokiereszować mu kości. Niecałe dwie, właściwie półtora minuty, to aż zbyt dużo czasu na wyjście niepostrzeżenie.

Trzy. Dwa. Jeden!