6. Gumisie z Zagajnika Gargamela

Maia zawsze lubiła zjeżdżalnie. Z tą też nie było inaczej i przez pierwsze dwie minuty można było słyszeć wysokie "łiiiii", gdy królewna z dziecięcym entuzjazmem zjeżdżała nie-wiadomo-gdzie. Ale po kolejnych pięciu minutach już jej się to znudziło, a kiedy królewna się nudzi, to potrafi wykazać się naprawdę dużą wyobraźnią na temat urozmaicenia sobie chwili, więc pewnie dobrze się stało, że zjeżdżalnia w końcu się skończyła i wyrzuciła Maię na jakąś obrośniętą mchem polankę, naokoło której rosły dziwaczne drzewa.

Widok był przecudowny, a zapach zgniłej kapusty kusił królewski nos, który powędrował do miejsca, skąd owy zapach dochodził. Narząd węchu się nie mylił: stał tam stos poszatkowanych kapust, grzybów i pomarańczowego sosu, co połączone ze sobą daje popularny bigos. Nos, głodny nowych doznań, spróbował owej ambrozji. A ambrozja łaskawie nie protestowała. Maia rozkoszowała się chwilą, nie zauważając małych drzewnych stworków, które ostrożnie się do niej zbliżyły. Ich wielkie, kocie oczka wpatrywały się z czcią w królewnę, która chwilowo je ignorowała.

Nagle jeden z nich szturchnął Maię w wątrobę. Ta jednak nie reagowała, więc stworek zaczął grzebać królewnie w buzi. Ale to z kolei przeszkadzało jej w konsumowaniu aromatycznie pachnącego bigosu, więc się zdenerwowała.

- Przeszkadzasz mi w konsumowaniu aromatycznie pachnącego bigosu! - poskarżyła się.

- To ona! Ona jest naszą panią! Kochamy cię! - Drzewiaczki zaczęły obściskiwać Maię i unosić ją do góry. - Kochamy cię! Jesteś panią gumisiów! Już na zawsze zostaniesz z nami w naszym Zagajniku Gargamela! Nasza pani! - wiwatowały.

- No w końcu ktoś mnie docenił - stwierdziła zadowolona królewna. Gumisie niosły, podrzucały, obściskiwały, całowały, przytulały, obejmowały, flirtowały z nią, patrzały jej w oczy, trzymały za ręce, aż w końcu doszły do wielkiego złotego tronu i posadziły ją na nim. Maia nieco się zawstydziła, ponieważ usiadła na pierdzącej poduszce, która z oburzeniem trzepnęła ją w głowę.

- Patrz, gdzie siadasz! - warknęła swoim pierdzącym głosikiem.

- Właśnie! - dodał tron i kopnął Maię nogą w kostkę, przez co skręcił ją królewnie.

- Au! - wrzasnęła blondynka. Przy jej stopie pojawiło się stadko wielbicieli (jej stopy), które poczęły wyciągać z podręcznych apteczek różnego rodzaju olejki, maści, proszki, mydełka, bandaże, skalpele oraz karabiny. W mgnieniu przepłynięcia rzęsy wodnej, kostka Mai była już w pełni sprawna.

- Jak miło czuć znowu całkowitą sprawność! - westchnęła kostka. Gumisie zapewniły Mai też supermasaż, superkolacje i w ogóle zajęły jej cały wolny czas. Ale królewna przecież była indywidualistką, która sama lubiła decydować o sobie i o tym, co robi. Przypomniała sobie więc o tym i nawrzeszczała na pierwszego lepszego gumisia.

- I nie! Nie chcę żadnej superimprezy! Chcę już stąd iść, bo mnie wkurzacie!

***

Tymczasem wilk prowadził maga do miejsca, w którym przesiadywała sobie wniebowzięta Maia. Po drodze spotykali różnego rodzaju przepyszne muchomory, którym Matteo nie mógł się oprzeć, więc skosztował co nieco. Poczuł wspaniały zastrzyk energii.

- Te grzyby są świetnie! - wykrzyknął.

- Nie wierzę. To muchomory. Nie wierzę. Nie wierzę. Nie wierzę - mruknął jego towarzysz. Mag jednak nie słuchał wilka i pozbierał te przepyszne grzyby do koszyka, który sam sobie wyczarował. I wędrowali dalej, a wilk od czasu do czasu "niechcący" przydeptywał śliczne muchomorki.-  Za dwadzieścia osiem sekund będziemy na miejscu - powiedział tonem profesjonalisty.

- Nie, e. Będziemy nieco później. Za jakieś... dwadzieścia siedem sekund.  – Futrzak pomyślał wtedy: Co za debil. Mistrz zegara po prostu... Dwadzieścia osiem sekund później byli na miejscu. Matteo bez przerwy patrzył na swój zegarek naręczny. Zdziwił się, że pomylił się o tak wiele minut.

- I co? Miałem rację. Rację miałem ja, haha, hihi, ha. A ty jesteś głupi i zaraz walnie cię rurociąg. Dokładnie za jakieś trzy sekundy! - wychrypiał wilk.

- Hm, mylisz się, walnie mnie wcześniej... - Niestety, nie zdążył dokończyć, ponieważ tylko tyle mógł powiedzieć w trzy sekundy. - No nie. Jak tak dalej pójdzie to nie dotrzymam swojej części umowy!

- Ino spróbuj to rozszarpię ci różne części ciała, takie jak tę szatę. - Wilk wziął szatę w łapę i wysmarkał się w nią.

- Fuj! Ble, fuj! – wybrzydzał mag. Gdy w końcu przestał krzyczeć, jak mała dziewczynka, wilk łaskawie wskazał pazurem na drzewo, które rosło im akurat na drodze.

- Patrz, drzewo - powiedział bystro, a Matteo pokiwał ze zrozumieniem głową.

- I co teraz?

- No tam - wskazał miejsce pomiędzy korzeniami drzewa - jest przejście. I tam jest królewna - dodał z dumą pokazując swoje umiejętności tropienia. - Tylko jest mały problem. Jak spróbujesz wejść do tej dziury, to drzewo cię zbije.

- Aha. To jak w Harrym Potterze, nie?

- Nie, to jak w Polowaniu na elfy. Więc jaki masz plan?

- Hmm... hmm2... hmm639... - Mag się zastanawiał, co dość rzadko się zdarzało. - Czy to drzewo odporne jest na magię?

- Of kors, że jes. Nic na nie nie działa. Żadna magia. Żadna magiczność etece.

- A zwykła broń? - Matt zrobił chytrą minę.

- No, to raczej na nią działa. A teraz twoja część umowy. Znajdź mi jakąś ładną babkę!

- Czekaj, najpierw wyciągnę stamtąd Maię. Wiesz, gdzie jest tu w okolicy park artyleryjski? - Wilk wybałuszył oczy tak, że wyleciały mu z oczodołów i spadły w gąszcz. Poszedł ich szukać, przez co Matt został bez odpowiedzi na swoje pytanie. - Cóż, poszukam sam. - Gdzieś poszedł, skręcił w lewo, w lewo, w lewo i w lewo, aż trafił do sklepu z armatami. - Dzień dobry, kupię tu może armatę?

- Nie, dywany - mruknął sprzedawca.

- A to przepraszam. Gdzie jest tu może sklep z armatami?

- Tutaj.

- A, to dobrze. Dzień dobry, jest może armata?