3. Smoki są nieśmiertelne, ale jak umierają to dwa razy

- Ej, wypluj ją! – rozkazał Matteo.

- Tylko nie obśliń! - krzyknęła Maia gdzieś z okolic brzucha jaszczura.

- A ty mi tam nie rób burdlu, dopiero co był remont - rzekł smoczek. - I zapal światło, bo się potkniesz o coś. - Z żołądka smoczyska dało się słyszeć kilka trzasków, odgłos tłukącego się szkła i przekleństwo księżniczki, aż w końcu ciche pstryknięcie, jakby ktoś zapalał światło.

- Śmierdzi tu - stwierdziła dziewczyna.

- Bo pierdłaś - mruknął mag pod nosem.

- O! Mój konik! - Rozległ się okrzyk radości, gdy Maia odnalazła swojego pupila, który na nieszczęście był już na wpół strawiony.

- O, Maia! A co ty tutaj robisz? - zapytał przód Prinseski. - Dawno cię nie widziałam!

- No, a ja tym bardziej, rzadko kiedy mam okazję cię podziwiać! - dodał odwłok.

- Znowu zaczynasz? A propos, ciebie już nie ma, rozpuściłeś się w kwasie trawiennym.

- Serio? Aha, faktycznie, no to ciao! Spotkamy się w Niebie o piątej?

- No pewno! - krzyknął wesoło przód. - Królewna bynajmniej nie była zadowolona faktem, że jej ulubiony konik się rozpuszcza.

- Ej, ty, czarodziej! - krzyknęła. - Zrób coś magicznego i mnie stąd wyciągnij - zażądała, w myślach opracowując plan zemsty na smoku.

- No dobra - mruknął beznamiętnie czarodziej. - Abrakadabra, czary-mary, wyciągnę królewnę z tej poczwary!

- Ej, to mnie obraża! - smoczek posmutniał. - Ojoj... Coś niedobrego dzieje mi się z brzuszkiem... - Złapał się za to miejsce i udał w krzaczki.

- Już? - zapytał zniecierpliwiony Matteo. - Królewna wyszła?

- No... A masz coś do podtarcia?

- Nie, e, ale może ona ma.

- Łapska precz od mojej sukienki! - wydarła się królewna.

- Bez łaski, wezmę sobie coś innego, na przykład... - Rozglądnął się po lesie. - Na przykład to! - Wyrwał całe drzewo z korzeniem i udał się tam, gdzie król chodzi piechotą. Tymczasem Maia wybiegła z krzaków, na spotkanie magowi.

- Jak się zabija smoka? - spytała, wycierając ubrudzone czymś dłonie w trawę.

- Do twarzy ci w tej pięknej mazi! – skomentował życzliwie Matteo. - A smoki nigdy nie umierają, ha! - I wtedy nagle usłyszeli dźwięk spadającej waty na podłogę, a po tym donośny krzyk:

- Umarłem! Wszystkie magiczne kroniki kłamią! Żegnajcie!

- O - zdziwiła się królewna i wzruszyła ramionami. - Widzisz! Te twoje głupie książki kłamią - powiedziała z satysfakcją.

- A ty śmierdzisz - mruknął mag.

- To przez smoka. Ma kiepską przemianę materii - powiedziała z pretensją. - Wracam do zamku. Idziesz ze mną?

- Chyba nie - zniesmaczył się mag. - Wolę zbierać piękne kwiatki, typu kaktusy i kalafior.

- Choooodź... Przedstawię cię mojemu tatusiowi. – Królewna uśmiechnęła się słodko.

- Ale po co? Mam poznać jakiegoś zgrzybiałego-ultrafioletowego-zniesmaczonego-tobą starca?

- No to w końcu król jest. Jak będziesz grzeczny, to może cię pasuje na rycerza!

- Jestem magiem, jełopo.

- A rycerzem byś być nie chciał?

- Jestem magiem, powtarzam, jestem magiem, powtarzam, jestem magiem.

- A nie możesz być rycerskim magiem? Albo magowym rycerzem? Wiesz... Rycerze mają dużo lepsze wzięcia u królewien...

- Nie potrzebuję królewien, zadowalam się ciemnym borem - odparł mag z wyższością.

- Żal, teraz wiem, czemu wszystkie drzewa są hojnie obtoczone krzaczkami - rzekł smok.

- Przecież nie żyjesz - przypomniała mu Maia.

- Aha, faktycznie. - Zasmutał się smok i umarł po raz drugi.

Tymczasem na pobliskim polu zaczęły rosnąć buraki. Farmer Farmerowy zdziwił się niesamowicie:

- Jestem niesamowicie zdziwiony! - Tak właśnie powiedział, bo przecież sezon na buraki zaczynał się dopiero w grudniu. - No, właśnie, a jest 31 listopada, chore to.

A Maia wcale się nie zdziwiła.

- To ostatnio normalne - stwierdziła melancholijnie wzdychając. - Ciągle się coś dziwnego dzieje z naszą naturą - powiedziała.

- No to cho mi pomóc przy robieniu żniw! - zawołał ochoczo Farmer.

- Spadaj. Księżniczki takich rzeczy nie robią - powiedziała dumnie.

- Księżniczki są ulubienicami ludu i mają ładne słownictwo! – warknął Farmer.

- I ładny wygląd... - dodał Matteo.

- A ja to wszystko mam - powiedziała dziewczyna radośnie i w podskokach ruszyła z powrotem do zamku.

- Zawsze jest taka? - zapytał pospolity Farmiarz.

- Ehe, niestety.

- No to co, zapraszam na kawę!

- A skuszę się, skuszę - odrzekł mag z uśmiechem i wszedł do ubogiej chatki, zostawiając Maię gdzieś tam samą, gdzieś tam, gdzie jest już piąta...