1. Prinses of de łorld

Minęło jakieś 125 lat od wiekopomnych wydarzeń na balkonie zamku Carcassonne, ale świat dużo się nie zmienił. Państwo Trasdemii nadal zajmowało większą część północnego kontynentu, a w samym jego środku uparcie stało Carcassonne. Stolica była znana ze swych w większości leśnych krajobrazów, wśród których dumnie stał zamek. To właśnie w tym kierunku od kilku tygodni wędrował nieznany nikomu mag. Plotki mówiły o jego rzekomym pokrewieństwie z Wielkim Magiem Marlinem. Mało kto wierzył tym domysłom, ale to nie przeszkadzało podróżnikowi stale przeć przed siebie.

Jego długa, ciemna szata była zakurzona od drogi, ale to też mu nie wadziło. I pewnie szedłby tak przed siebie dalej, aż do celu swej podróży, gdyby nie to, że nagle spośród wysokich drzew puszczy wypadło na jego ścieżkę pewne chude i różowo odziane blond dziewczę. Mag popatrzał na dziewczynę ze zdumieniem i pomyślał "hihi". Zmierzył ją zimnym spojrzeniem, które petryfikowało nawet piasek, nie zainteresował się jednak zjawiskową dziewoją i przeszedł obok niej bardzo wolno i ostrożnie, jakby się obawiał, że w tych częściach państwa blondynki były bardziej agresywne niż tam, skąd pochodził. A tam, skąd pochodził, blondynki lubiły się na nieuważnych podróżników rzucać i gryźć ich w łokcie.

Blondwłosa postanowiła się na widok niespodziewanej postaci na ścieżce przerazić i wrzasnęła głośno, sprowadzając na siebie, tym razem już bardziej zrezygnowane niż ostrożne, spojrzenie nieznajomego mężczyzny. Opadła dramatycznie na kolana (brudząc swoją ulubioną sukienkę) i spojrzała na mężczyznę z niemym błaganiem w oczach. To było bardzo smutne. Nieznajomy nikomu mag zdziwił się niemało. Pomyślał sobie "cóż onaż wyczynia?", tak właśnie sobie pomyślał. Podszedł do dziewoi i zapytał, skąd się tutaj przywlokła, na co ona odpowiedziała, że...

- Stamtąd. - Wskazała palcem na drzewa przed siebie, po czym zerwała się na nogi z cichym piśnięciem. - Moja sukienka jest brudna - stwierdziła rzeczowo i zalała się łzami.

- Aha. – Mag zignorował jej straszny problem. - Czyli, że mieszkasz w lesie? Jesteś kłusownikiem? Łowczynią czarownic? A może... hodowczynią pegazów? Tutaj nigdy nic nie wiadomo... - Westchnął ciężko.

- Księżniczką jestem! - powiedziała urażonym tonem blondynka i prychnęła na tak jawne zignorowanie jej tragedii. - A ty to kto? Jesteś jakimś dzielnym rycerzem, albo chociaż wojownikiem? - spytała z nadzieją w głosie.

- Księżniczki od ostatniego czasu znacznie zbrzydły - skomentował pod nosem mag i uśmiechnął się do siebie, ale i tak nie było tego widać, bo twarz miał skrytą pod kapturem. - A co do twojego, znaczy przepraszam, waszej królewskiej mości pytania, nie jestem jakimś tam żałosnym rycerzem, bo jam jest czarodziejem.

- A to przepraszam, że przeszkadzam, do widzenia - powiedziała księżniczka; wytarła nos w rękaw i ruszyła z powrotem przed siebie w las. Westchnęła głośno, bo ostatnio ciężko było o dobrych wojowników, natomiast magów, czarodziejów, czarnoksiężników, magoksiężników i czarnomagików było w Trasdemii od groma. Jednak po chwili zmieniła zdanie, na przekór sobie skręcając przed ścianą lasu w kierunku samozwańczego czarodzieja. - A znasz się może na unicestwianiu smoków? Ja wiem, że to raczej zadanie rycerzy, ale taki jeden mi zjadł konia i w ogóle mnie zaczepia - poskarżyła się, zrezygnowana.

- Smok? To tam w zamku nie uczą, że tego, że smoka się okiełzna Scooby-Chrupką? Aleśmy upadli... – Młody mag pacnął się w czoło z niesmakiem, ale tego czoła i tak nie było widać, bo było skryte pod kapturem. - Moment, rycerz zjadł ci konia?

- Jaki znowu rycerz? - zdziwiła się księżniczka. - Przecie mówię, że smok. - Zrobiła zamyśloną minę, starając się skojarzyć fakty i dojrzeć coś pod kapturem nieznajomego.

- Się może przesłyszałem - mruknął na to czarodziej i odsunął się dwa kroki do tyłu, żeby księżniczka nie zauważyła, co było skryte pod kapturem. - Przy okazji, Matteo jestem - spróbował sprowadzić rozmowę na zupełnie inny tor.

- Aha - mruknęła dziewczyna inteligentnie i zrobiła kilka kroków w jego stronę. - Ja jestem Maia Carcassonne - oświadczyła dostojnie i wyciągnęła w stronę maga swoją drobną dłoń.

- Miło mi. – Ten pospiesznie odsunął się do tyłu i z daleka uścisnął jej dłoń. - Taaa... A tak nawiasem, co robisz w tym lesie? Bo na jagody to raczej nie przyszłaś.

- No raczej nie. Jagody są mało królewskie. Przyszłam na poziomki i przy okazji smok zjadł mi konia. Wspominałam już o tym?

- Nie pamiętam. A jak ten koń wyglądał? Taki mały, z dużą gębą, szerokim zadem, pięcioma kopytami i podpisem PRINSES OF DE ŁORLD?

- Tak! - rozekscytowała się Maia, klaszcząc w rączki. - To jak? Pomścisz mojego konika? - spytała, patrząc na Matteo błagalnie.

- Ech... No ja tam nie wiem, mogę ponegocjować z tym jaszczurem, czy coś, ale nie obiecuję, że coś to da czy coś. Ale, w każdym razie, pomogę ci. Nie wiem czemu, ale myślę, że... A nieważne, chodźmy. - Chwilowa, ale bardzo głęboka myśl, pojawiła się w umyśle maga, podpowiadając mu coś o tym, że pomoc księżniczce była mu na rękę. Miało to coś w związku z jakąś przepowiednią i elfami, ale mag chyba nie do końca kojarzył o co chodziło. Zagłębił się więc w las, a księżniczka ruszyła za nim w podskokach, jak to na księżniczki przystało.

- To zostaniemy przyjaciółmi? - spytała wesoło.

- Ta, mi to zwisa właściwie, bo raczej więcej się nie zobaczymy, nie?

- Jak to nie? - Broda blondynki zatrzęsła się niebezpiecznie.

- No, bo tego, no wiesz, tego... - mówił, nie odwracając się do niej, tylko idąc dalej w głąb lasu. - No wiesz, to takie przypadkowe spotkanie było, nie? No właśnie. A ja ci pomagam tylko smoka uratować, nie? Znaczy kuca twojego, a tam jeden pieron.

- No ale przecież jak mi pomożesz to zabiorę cię do zamku i mój ojciec wynagrodzi cię za okazane miłosierdzie!

- Supcio, ale ja nie przywiązuje wagi do takich rzeczy - oświadczył dumnie mag, a sumienie podpowiedziało mu życzliwie: "Ta, jasne, wpieraj se". - No, a poza tym...

- Poza tym? - spytała Maia żałosnym głosikiem, planując ponownie się rozpłakać dla dodania sytuacji odpowiedniego efektu. Zaczynała maga lubić i chciałaby, żeby został jej BFF'em (bardzo fajowym flamastrem).

- Poza tym, smok idzie właśnie w naszą stronę i wątpię, żebyśmy przeżyli. - Matteo odwrócił się do księżniczki i zza pazuchy wyciągnął tamburyn. - Masz, przyda ci się.