Prolog

Na zamek Carcassonne padły ostatnie promienie wieczornego słońca, a u jego stóp całe miasto poddało się typowym czynnościom prowadzącym do nocnego spoczynku. Mieszkańcy stolicy kończyli jeść kolację, szykowali dzieci do spania i rzucali pomidorami w niebo, by udobruchać Kalatara - bożka nocy i sennych wypraw, który lubił zsyłać na niczego nieświadomych śmiertelników koszmary lub niestrawności i inne rewelacje żołądkowe tylko po to, by nie pozwolić im spać. Był wrednym bożkiem, ale rzucanie pomidorami w kierunku chmur zdawało się przeciwdziałać jego złośliwościom. Prawda była jednak taka, że pomidory wcale nie miały żadnych konkretnych właściwości. Kalatar po prostu uważał za przezabawne obserwowanie ludzi każdego wieczora rzucającymi warzywami w bliżej nieokreślonych kierunkach. Człowieki były dla niego przeurocze, doprawdy.

Tymczasem, nie przejmując się bożkami i bogami z wielu popularnych ostatnio religii jak plaga opętujących stolicę, na najwyższym zamkowym balkonie stał starszy mężczyzna w długiej, zgniło-zielonej szacie. Opierał się o niski parapet, co chwila szarpiąc własną siwą brodę; widać było, że po głowie chodzi mu coś niezbyt przyjemnego. Wpatrywał się intensywnie w otaczający Carcassonne las, ignorując fakt, że co jakiś czas nad najwyższymi drzewami przelatywały pegazy. Jego obowiązkiem, jako maga, było przypominanie uskrzydlonym stworzeniom, że latanie ponad sosnami jest nielegalne (bo sosny sobie tego nie życzyły i w 1234 roku pańskim, udało im się wprowadzić ustawę o "nielatanie ponad sosnami"), ale dzisiaj go to nie obchodziło.

Obok starca pojawił się po chwili drugi mężczyzna, który miał na sobie złotą zbroję. Zacisnął ręce na balustradce otaczającej balkon i wbił wzrok w jakiś odległy punkt. Czekał, aż starszy odezwie się do niego, wiedział bowiem, że będzie to coś ważnego. Mag jednak nadal milczał, jakby zastanawiając się jak zacząć... W jaki sposób przekazać swemu władcy tak ważną wiadomość? Westchnął ciężko i spojrzał prosto w błękitne oczy króla Carcassonne.

- Czaj se to! Wczoraj w moim gabinecie, wieczorem, postanowiłem wypróbować moją nową kulę-przepowiadankę, którą zakupiłem po przecenie w Podróżnym Sklepie. Kula powiedziała mi, że za wiele lat i jeszcze kilka, pewien czarnoksiężnik będzie chciał zniszczyć świat! - wykrzyknął w końcu, niezwykle poruszony staruszek. Król zrobił odruch, jakby chciał złapać się w szoku za serce, jednak jego dłoń obiła się od twardej zbroi. Nie zwrócił na to uwagi.

- To straszne, doprawdy! – wykrzyknął za to dramatycznie.

- No wiem, kurde... Ale nie wiem, kim będzie ten zły człowiek. Nawet nie wiem, skąd będzie pochodził, ale na pewno nie będzie miał dobrych zamiarów. Będzie nieciekawie, powiadam ci - rozhisteryzował się czarodziej.

- Hmm... - Król zamyślił się głęboko, co zdarzało się dość rzadko i nie był do tego przyzwyczajony. - A co jeszcze ta kulka ci jeszcze przepowiedziała?

- Mówiła mi jeszcze, że... nie pamiętam, nie na te lata mózgi. - Mag wyprostował się, bo zaczęło mu strzykać w krzyżu. Król westchnął ponownie, wydając z siebie świszczący odgłos, który jego zdaniem brzmiał bardzo melodyjnie, a tak naprawdę odstraszał nawet mrówki. Odwrócił się od przyjaciela i zobaczył, jak na balkon wchodzi prywatny pupil maga. - A, ojej! Właśnie, przypomniałeś mi coś... Kula mówiła jeszcze coś o elfach, że było sobie trzysta sześćdziesiąt pięć elfów, ale potem prawie wszystkie zginęły... Nie wiem, co to ma znaczyć, ale zjadłbym bigosu... - Na te słowa władca Carcassonne wyprostował się godnie.

- Rzeczywiście, to już czas na bigos - powiedział bystro i zerknął na magowego zwierzaka. Zawsze dziwił się, że jego prywatny mag, jako jego prawa ręka, nie wybrał sobie bardziej przydatnego magicznego stworzenia do pupilowania. Taki smok, dla przykładu, albo jednorożec… Ale miś? I to biały? 

Czarodziej spojrzał z widocznym uwielbieniem na swoją niewielką niedźwiedzicę. Schylił się, by poklepać ją po główce, jednak zamarł w pół ruchu, momentalnie podpierając swoje obolałe plecy i mrucząc pod nosem coś, co brzmiało jak „jestem na to za stary…”. Niedźwiedzica, nie doczekawszy się żadnych pieszczot, podskoczyła do góry, jednak nadal nie sięgała mężczyznom dalej niż do połowy uda. Prychnęła łagodnie i lekko popchnęła swego pana pyszczkiem. 

- Mam odcisk na stopie! – wrzasnął mag i podskoczył na jednej nodze, próbując dojrzeć spód swojej stopy. Misiak ponownie podskoczył, tym razem z wyraźnym rozbawieniem. Ponownie szturchnął swego pana w nogę, na której stał, pewnie myśląc sobie, jak śmiesznie by było, gdyby stracił równowagę... - Ojejciu! - krzyknął przerażony staruszek i postanowił wylecieć sobie przez balustradę, a że było tam dość wysoko - zabił się.

Tak. Coś innego, coś dziwnego, wręcz absurdalnego. Jest to prolog parodii o elfach, którą daaawno temu pisałam z internetowym znajomym, Moonshinem. No judging, please.