X - Pozory mylą 1/2

Kolejne rozdziały (może jeden albo dwa, tego jeszcze nie wiem), jak się wkrótce przekonacie, będą takie jakby... mało syriuszowe. Początkowy pomysł był taki, by w całości porzucić narrację pierwszoosobową i po prostu pokazać świat oczami innych postaci. Ale wkrótce po rozpoczęciu pisania stwierdziłam, że to nie wyjdzie, że muszę wrócić do pierwszoosobowości i pokazać bohaterów od tej bardziej osobistej, dogłębnej strony. A nic nie pozwoli mi to zrobić lepiej niż wejście do ich głów i dokładne zastanowienie się jak zareagowaliby w danej sytuacji. Nie wiem czym mi się to uda, bo z Syriuszem byłam przez długi czas i pisanie z jego punktu widzenia przychodzi mi niezwykle łatwo. Największy problem miałam chyba z Harrym. Mistrzyni Rowling przedstawiła go w swoich książkach tak dokładnie, że bałam się, że go "zepsuję". No ale w końcu wyszło mi to, co widzicie teraz pod postacią rozdziału dziesiątego. Enjoy.

Starałem się myśleć o czymś innym. O czymkolwiek, byle tylko odgłosy rozmowy jak najmniej do mnie docierały. Na moment pozwoliłem sobie nawet przymknąć oczy, jakby to mogło pomóc mi się skupić. Nie pomogło. Ręce trzymane na kolanach trzęsły mi się coraz bardziej, więc zacisnąłem je w pięści. Wzrok wbiłem w leżący przede mną talerz, ignorując nietknięty kawałek ciasta i wszystko inne wokół. Udało mi się odciąć od świata na tyle, że nawet nie zauważyłem, gdy ciotka Petunia wstała od stołu. Dopiero gwałtowne poszturchiwanie Dudleya uświadomiło mi, że woła mnie z przedpokoju. Wstałem chyba zbyt gwałtownie, bo aż zakręciło mi się w głowie. Nie przejąłem się tym jednak, bo jedyne, czego chciałem, to wyjść stąd i nigdy nie wracać.

W korytarzyku przed drzwiami frontowymi stała szczupła, wysoka kobieta w wąskich okularach o czarnych oprawkach. Miała w sobie coś autorytatywnego. Jej usta zaciśnięte były w wąską linię i trochę przypominała mi młodszą wersję profesor McGonagall. Jednak to nie ona przykuła moją uwagę. Bo obok stał mężczyzna, który wydawał mi się znajomy. Ciemne, przydługie włosy i te oczy o intensywnym spojrzeniu. Szare, a może jasno niebieskie? Na pewno już je gdzieś widziałem. Wyglądał tak, jakby nie do końca wiedział, co tu robi, a mimo tego jego postawa świadczyła o tym, że nigdzie się ruszać nie zamierza.

- Ci państwo chcą z tobą rozmawiać - powiedziała ciotka Petunia swoim skrzeczącym głosem i popchnęła mnie w głąb korytarza. - Załatw to - rozkazała i pośpiesznym krokiem wróciła do salonu. To dało mi jeszcze kilka sekund, by wyraźnie przyjrzeć się tej parze, zanim zapytałem z wahaniem:

- To w czym mogę pomóc? - Myślałem, że może to on odpowie, pozwalając mi skojarzyć, skąd się znamy, ale bezsłownym spojrzeniem dał znać kobiecie, żeby to ona się odezwała.

- Witaj, Harry - powiedziała łagodnie i już niczym nie przypominała mi nauczycielki transmutacji. Wąskie usta rozciągnęły się w uśmiechu, a zza soczewek okularów spojrzała na mnie para życzliwych, ciepłych brązowych oczu. A jej następne słowa wywołały we mnie dużo silniejsze emocje niż obelgi ciotki Marge. Stałem bez ruchu, słuchając uważnie, ale nie poświęcając kobiecie więcej uwagi niż było to wymagane. Bo obok stał on. I na moment, na jeden krótki moment, nasze spojrzenia skrzyżowały się na więcej niż kilka sekund i już wiedziałem kim jest. A przynajmniej tak mi się wydawało.

*

Wredny, nędzny parszywiec. Wielki przyjaciel mugolaków, zdrajców krwi i wilkołaków. Po co w ogóle tu wrócił? Przecież obiecywał, że nigdy więcej nie postawi tu stopy po tym, jak pani Black go wydziedziczyła. I teraz panoszy się po całym domu i wytyka Stworkowi niedomyte kawałki podłogi, kurz na półkach i zimny obiad. To nie Stworka wina, że wielki pan ten obiad chciał jeść o drugiej nad ranem.

- Na co się gapisz? - mówi, więc Stworek pokornie spuszcza wzrok, pod nosem mrucząc przekleństwa. - Co powiedziałeś? - pyta, mrużąc podejrzliwie oczy, więc Stworek kłania się głęboko i zapewnia panicza Syriusza, że kolacja na stole. Panicz Syriusz macha ręką lekceważąco, więc Stworek dodaje, że zrobił sałatkę z tuńczyka. Pan prycha pod nosem, poirytowany, ale pospiesznie kieruje się do jadalni. Stworek uśmiecha się pod nosem, bo już wie jak przekupić pierworodnego syna Blacków. Następnym razem, jak będzie w złym humorze i będzie się wydzierał na swojego wiernego sługę, Stworek ugotuje mu pomidorowej. Panicz Syriusz nie może się oprzeć pomidorowej.

Był wtorek. We wtorki Stworek zamiata piwnicę. I Stworek szczęśliwie zamiatałby sobie piwnicę, gdyby nie te wrzaski z kuchni. Przeklinając strome, kamienne schodki i rwący ból reumatyczny, Stworek wbiega na parter i w kierunku nawoływania. W kominku, pośród dogasających płomieni, widnieje rozczochrana głowa wilkołaka. Stworek powstrzymuje zdegustowany grymas i, mrużąc oczy, podchodzi bliżej.

- Jest Łapa? Muszę z nim porozmawiać, zawołałbyś mi go? - pyta wilkołak bezczelnie. Stworek nie jest zadowolony jego obecnością.

- Zapchlony potwór i sługus mugolaków może sobie sam wołać - odpowiada, odwraca się na pięcie i wraca do zamiatania piwnicy. Chwilę później nawoływania znowu następują i słychać pośpieszne kroki z salonu. W końcu, bo musiało to przecież nastąpić, panicz Syriusz woła Stworka z powrotem do kuchni. I Stworek znowu przeklina strome, kamienne schodki i rwący ból reumatyczny. Jednak stanąwszy w kuchni kłoni się, niezbyt głęboko, ale zawsze. Plecy mu dzisiaj dokuczają, a widok tej obrzydliwie uśmiechniętej twarzy wilkołaka, nie poprawia samopoczucia.

- Przynieś coś do picia - pada polecenie. Stworek znowu skłania głową.

- No i nici z zamiatania - mruczy pod nosem, ruszając do kuchni po kremowe piwo. Stworek wiedział co z panicza Syriusza wyrosło. Niewdzięcznik, niezasługujący na nazywanie siebie Blackiem. Zdrajca krwi, nie mający prawa do swojego dziedzictwa. A przynajmniej tak mu się wydawało.

*

W co ja się wplątałam? - myślałam, patrząc na mojego gościa upchniętego w komórce na płaszcze. Strasznie dziwna sytuacja. No bo kto by się spodziewał, że tak niewinny wieczór nagle zamieni mi się w... no właśnie, w co? Facet leżał na podłodze w pozycji, która nie mogła być wygodna, a dodatkowo zamiast zakręconej blond czupryny miał na głowie ciemne, nieco przydługie włosy. Gładkie policzki teraz pokrywał lekki zarost, a irytująco okrągła i urocza twarzyczka została zastąpiona przez dużo ostrzejsze rysy twarzy. Metamorfomag? Jeśli tak, nie do końca pojmowałam jego wybór wizerunku. Ten obecny dużo bardziej do niego pasował.

W sumie z tego przedziwnego wieczora, który rozpoczął naszą jeszcze dziwniejszą współpracę, nie pamiętam wiele. Głównie dlatego, że sytuacja tak szybko wymknęła mi się spod kontroli, wszystko potoczyło się w mgnieniu oka, a ja nie lubię tracić władzy nad własnym życiem. A Syriusz bez pozwolenia wpakował się do niego z butami i od tego czasu nie mogę się od niego uwolnić. Nie żebym jakoś szczególnie chciała albo próbowała.

- Ty weź się uspokój, co? Nie zamorduję cię przecież - powiedział, gdy szok i zdezorientowanie popchnęło mnie do ucieczki. A zamiast deportować się, albo czmychnąć siecią Fiuu, ukryłam się za sofą. Genialne, doprawdy. To jeden z moich gorszych momentów w karierze i chętnie ich nie wspominam, za to bardzo lubię wspominać sytuacje następujące po nim. Bo dzień, gdy do mojego domu zapukał Syriusz Black, więzień Azkabanu, zakończył się, gdy mój dom opuścił Syriusz Black, niewinnie skazany, choć wcale nie zamknięty w więzieniu. Mężczyzna, z którym zaczęłam długoletnią i bardzo pokręconą współpracę. Mężczyzna impulsywny, łatwo wpadający w złość, z tendencją do szybkiego wyprowadzenia własnej osoby (ale najczęściej innych) z równowagi. Nie trudno mi go było rozgryźć i wykorzystać jego słabości dla własnego pożytku w dziennikarstwie. Dobrze wiedziałam z kim mam do czynienia. A przynajmniej tak mi się wtedy wydawało.

Krótko, bo chciałam ten nowy styl jakby wypróbować (mam nadzieję, że nie mieliście problemu z wykombinowaniem, kto jest narratorem w danym fragmencie). Proszę o szczere opinie na temat tego rozdziału, ok? Bo nie wiem, czy to kontynuować, czy w ogóle sobie tym głowy nie zawracać. Tak, czy inaczej jeszcze następny rozdział zobaczycie w tym stylu. A wystąpią Vivi, John i postać... chyba dość niespodziewana. Zobaczymy jak mi to wyjdzie.

A jeszcze zainteresowanych zaproszę TUTAJ, gdzie znajdziecie odpowiedzi na kilka pytań zadanych mi przez inne bloggerki.

Pozdrawiam Was wszystkich serdecznie i życzę Wam Wesołych Świąt, dużo śniegu, jeszcze więcej czekolady i szalonego Sylwestra.