IX - O, ironio

Może to nie do końca był taki dobry pomysł. Może powinienem się w końcu pogodzić z faktem, iż w moim życiu mało co dobrze się układa. A jeśli dobrze się układa, to znaczy, że za niedługo skończy w gruzach pod moimi stopami. Kątem oka zerknąłem na Harry'ego. Stał obok, wystawiając twarz do wiatru. Kosmyki jego ciemnych włosów sterczały na wszystkie strony, a zza okularów na świat spoglądały oczy, które nie powinny być tak pogodne. Dlaczego, do cholery, on się uśmiechał?

Kaitlin chodziła w te i z powrotem, jej buty wystukiwały rytm na chodniku i strasznie mnie irytowała. Vivi chyba też, bo jakoś tak na nią krzywo spoglądała. Nie za często, bo jej uwaga poświęcona był w większej mierze Johnowi. Ten natomiast stał przed czerwoną budką telefoniczną i starał się wykombinować jak czwórka dorosłych ludzi i nastolatek mieliby się w niej razem zmieścić. Doprawdy, zabawny widok. Więc też się uśmiechnąłem, a Rogacz mrugnął do mnie porozumiewawczo. Wróć. Harry, nie Rogacz.

- Nie da rady - padły stanowcze słowa.

- Będziemy musieli jechać na dwa razy - stwierdziła Vivi i wszyscy spojrzeli na mnie. Jakbym to ja był mózgiem operacji. A, no tak. To był przecież mój idiotyczny pomysł.

- No to... - zacząłem niepewnie. Po raz pierwszy od podjęcia decyzji, że wprowadzamy mój plan w życie, zawahałem się. Miałem złe przeczucia. A nie miewałem takich wiele w życiu. Oprócz tej nocy, gdy Lily i James... - John, Vivi i Kaitlin. Jedziecie pierwsi - zadecydowałem w momencie. I zanim któraś z kobiet zdążyła zaprotestować (a protestować obie bardzo chciały) uzasadniłem swoją wypowiedź. - Wtopicie się w tłum. Ludzie was nie znają - powiedziałem i wepchnąłem Vivi do budki. - Gdy ja i Harry pojawimy się w Ministerstwie, jest spora szansa, że szybko nas rozpoznają, a wolałbym w tym momencie mieć już was wszystkich gotowych do ewentualnej interwencji. - Za Viv do środka wszedł John. - Poza tym... jeśli coś pójdzie nie tak, zawsze możecie zaprzeczyć, że mieliście z tym cokolwiek wspólnego.

- Bo jak z windy wyszlibyśmy razem z tobą, byłoby to niemożliwe - dopowiedziała Kaitlin i jako ostatnia wsunęła się do budki.

- Dokładnie - potwierdziłem i zatrzasnąłem drzwiczki. Kilka chwil później wnętrze budki osunęło się w dół. - Gotowy? - spytałem Harry'ego. Wydawał się całkiem spokojny.

- Tak. A ty? - spytał, unosząc w górę brwi.

- Jasne - odparłem momentalnie, jakby pytał mnie o coś wyjątkowo głupiego. - Tylko daj mi chwilę - dodałem, a chodzenie w kółko udzieliło mi się od Kaitlin. Wziąłem kilka głębokich oddechów. Nie pomogło. Ręce mi się trzęsły i czułem jak stróżka potu spływa mi pomiędzy łopatkami. Tłumaczyłem to grzejącym słońcem, ale dobrze wiedziałem, że moje ciało reaguje na coś innego niż temperaturę powietrza. - No i czym się tak denerwujesz? - mruknąłem do siebie, pocierając czoło. - Weź się w garść... - Wsunąłem rękę do kieszeni i uchwyciłem różdżkę, mając nadzieję, że doda mi ona nieco pewności siebie. Nie byłem bezbronny. Miałem ze sobą ludzi, którzy zgodzili się być moimi świadkami. Może to wszystko nie musiało się skończyć katastrofą? Tylko że... Nie byłem pewny, czy potrafiłbym spędzić kolejne lata w ukryciu, gdyby mój plan szlag trafił. A tym bardziej w więzieniu. Już wolałbym...

- Zobaczysz ich po raz pierwszy od lat, prawda? - spytał nagle Harry, wyrywając mnie z ponurych rozmyślań. - Kolegów, znajomych, ludzi, z którymi kiedyś pracowałeś, z którymi się kiedyś uczyłeś, a którzy teraz uważają cię za mordercę na wolności. Denerwujesz się. - Ostatnie zdanie nie było pytaniem, a stwierdzeniem. A ja nie miałem zamiaru go podważać.

- Chodźmy. Miejmy to już za sobą - powiedziałem i otworzyłem ponownie drzwiczki budki, komentarz chrześniaka ignorując, bo chyba na razie wolałem o tych sprawach nie myśleć. Gdy oboje znaleźliśmy się w środku wbiłem na tarczy pięciocyfrowy kod, który uruchomił automatyczne powitanie. Zautomatyzowany głos kobiety powitał nas w Ministerstwie i zapytał o imiona oraz powód przybycia. - Och, zamknij się - warknąłem. - Ja chcę po prostu moje życie... moją wolność z powrotem, jasne? - Kobieta potraktowała moją odzywkę pogodnym ''dziękuję" i wydrukowała dla mnie i dla Harry'ego plakietki. Młody parsknął śmiechem, gdy zobaczył, że pod "cel wizyty" pisało "poszukiwanie życia i wolności". - Urocze - przyznałem i z determinacją przykleiłem plakietkę na piersi.

Gdy drzwi windy otwarły się przed nami już kilka pięter pod ziemią, w ministerstwie, znowu się zawahałem, ale tylko na sekundę. Ramię w ramię z Harrym wkroczyliśmy do siedziby Ministerstwa Magii i od razu poczuliśmy, że coś było nie tak. W atrium była masa ludzi, a szum rozmów i wydawanych poleceń był prawie ogłuszający. I serce znowu zaczęło walić mi w piersi. Już wiedzieli? Pewnie zaraz mnie pojmą, wrzucą do Azkabanu, a Harry'ego wyślą z powrotem do jego okropnego wujostwa. Dotyk chłodnej dłoni na moim przedramieniu prawie przyprawił mnie o atak serca.

- To całe zamieszanie to przez Harry'ego - mruknęła Kaitlin. - Słuch po nim zaginął czternaście godzin temu, więc co się dziwić? Minister pewnie panikuje, bo stracił swojego złotego chłopca. Bez urazy, Harry, ale to jest lekka przesada.

- Totalnie. Gdybym wiedział, że to ich tak poruszy, już dawno bym cię porwał - powiedziałem, a chłopak uśmiechnął się pod nosem. Nie wydawał się urażony, raczej zaciekawiony tym, co się wokół niego działo. - Ściągnij okulary, Harry. W danym momencie jesteś tu najbardziej rozpoznawalną postacią. Wątpię, żeby ktokolwiek zwrócił uwagę na seryjnego mordercę, gdy chłopiec-który-przeżył zaginął.

- Ale ja niezbyt dobrze bez nich widzę - przyznał z niejakim zmieszaniem Harry.

- Poradzimy sobie z tym jakoś, po prostu trzymaj się mnie, ok? - powiedziałem, patrząc jak Vivi podchodzi do nas, a John staje przed Harrym, zasłaniając go od reszty ludzi w ministerstwie. Blondynka wyciągnęła coś z torebki i odgarnęła Harry'emu grzywkę z czoła.

- Zobaczmy, czy da się coś zrobić z tą blizną - powiedziała i na palec nałożyła kroplę jakiejś dziwnej, beżowej substancji.

- Podkład. - Usłyszałem od strony Kait. - Nie głupie - przyznała, tonem, który świadczył o tym, że "nie głupie" to największy komplement, jaki Vivi mogłaby się od niej spodziewać.

- To co teraz? - spytał John. No tak. Stanie, jak kołki, przy windach może nie do końca było dobrym pomysłem, bo ludzie zaczęli się na nas oglądać. Ja natomiast starałem się trzymać głowę nisko. Nie sądziłem, że ludzie szybko by mnie rozpoznali, szczególnie, że mój portret w mediach był tak różny, od tego, który sobą przedstawiałem.

- Musimy się dostać do Departamentu Przestrzegania Prawa - odparłem.

- Do... żartujesz, tak? - John ewidentnie nie był pod wrażeniem. - Wiesz, że tam jest Kwatera Główna Aurorów? Zdajesz sobie sprawę z tego, że siedzibę ma tam Brygada Uderzeniowa? Jak myślisz, jak oni zareagują, jeśli, tak po prostu, wejdziesz sobie do ich departamentu?

- Tak, tak, wiem... - mruknąłem pod nosem, nieco zniecierpliwiony. Kaitlin i Vivi skończyły poprawiać podkład na czole Harry'ego (jego blizna całkowicie zniknęła) i razem z nastolatkiem zaczęły się przysłuchiwać naszej wymianie zdań. - Ale jest tam też Biuro Wizengamotu, a co za tym idzie, Dumbledore. Poza tym, jeśli jest miejsce w całym ministerstwie, gdzie mógłbym jeszcze znaleźć jakichś przyjaciół, to właśnie tam. Wśród aurorów i osób od przestrzegania prawa. Ach, ta ironia losu.

No więc poszliśmy. Harry pomiędzy mną, a Johnem. Staraliśmy się jak mogliśmy, by go zasłaniać przed wzrokiem co bardziej ciekawskich osób. Chłopak trzymał się mojego rękawa, bo chyba rzeczywiście niespecjalnie widział bez okularów, które w danym momencie spoczywały w jego kieszeni.

- Syriuszu - odezwała się nieśmiało Vivi, gdy znowu jechaliśmy windą na odpowiednie piętro. Głośne i często dość nerwowe rozmowy wokół nas sprawiały, że mogliśmy być pewni, że nikt nas nie podsłucha. - Mówiłeś, że Dumbledore będzie dziś w Wizengamocie, z powodu jakiejś ważnej rozprawy - mówiła dalej blondynka, przezornie zerkając na resztę pasażerów. - A co, jeśli go tam nie będzie?

- Musi być. O tej rozprawie od tygodni rozpisywali się w Proroku.

- No tak, ale... Nikt wtedy nie przewidział, że Harry Potter zniknie - wypomniała i nagle w windzie się zrobiło cicho. Cholera jasna. Czemu wcześniej nikt o tym nie pomyślał? Dziewczyna miała rację. Jeśli istniała jedna osoba, która w takiej sytuacji porzuciłaby wszystkie swoje obowiązki, by za wszelką cenę odszukać mojego chrześniaka, to był to Dumbledore. A bez niego moje szanse na wykręcenie się z tej całej sytuacji właśnie bardzo zmalały. A winda nadal sunęła w dół, do Departamentu Przestrzeganie Prawa, gdzie na mordercę miesiąca czekała cała Brygada Uderzeniowa i Biuro Aurorów. Wspaniale zapowiadające się przedpołudnie, nie ma co.

Zdążyłem jeszcze desperacko pomyśleć, że nie powinienem ich wszystkich w to mieszać, gdy drzwi windy rozsunęły się bezgłośnie. Jakiś niecierpliwy facet niższy o pół głowy nawet od niziutkiej Vivi przepchnął się obok Johna, najwyraźniej nie mając pojęcia o tym, że facetów takiego kalibru się zwyczajnie nie popycha, bo może to być ostatnia rzecz jaką zrobimy w życiu. Gość wzrost najwyraźniej nadrabiał ikrą, bo nawet warknął coś nieprzyjemnego pod nosem i prawie że pobiegł wzdłuż korytarza, jakby jego życie zależało na dotarciu na miejsce (gdziekolwiek by to nie było).

Tymczasem Kaitlin wyciągnęła ramię, by zatrzymać zamykające się powoli drzwi i spojrzała na mnie znacząco. No tak. To było nasze piętro. Tak więc, jeden po drugim, wysunęliśmy się do dobrze oświetlonego holu. Ledwo zdążyliśmy się rozejrzeć wokół i zadecydować jaki obierzemy kierunek, gdy z jednego z korytarzy wyszedł Moody w towarzystwie trzech innych aurorów, których nie rozpoznałem. Najmłodszy ze czwórki mówił o czymś z przejęciem, gestykulując zawzięcie, co wydawało się bardzo irytować Szalonookiego. Jego sztuczne oko wirowało szybko, a tym normalnym wydawał się przewracać z dezaprobatą za każdym razem, gdy młodzik zwracał się do niego ‘sir’. A w końcu para jego niepasujących do siebie oczu spoczęła na nas. Nie zwrócił na nas uwagi aż jego spojrzenie nie zatrzymało się na mnie. I to John zareagował pierwszy.

- Co ty robisz, Black? Rusz się – warknął, gdy wszyscy na raz zaczęli wyciągać różdżki. Zasłonił sobą Vivi i mruknął jakieś zaklęcie, ale Moody był szybszy. Moody zawsze był szybszy.

- Nie, czekajcie... – zacząłem, bo chciałem ich wszystkich porządnie rąbnąć. Po co miotali zaklęciami, skoro myśmy tu tylko przyszli pogadać z Dumbledore’em? I wtedy coś, dla odmiany, rąbnęło mnie. Zrobiło się cicho i ciemno i więcej nie pamiętam. A obudziłem się w kuchni na Grimmauld Place. Na stole. Co, do cholery?

***

- Co się stało, Harry? – pytali.

- Jak się tu dostałeś? – chcieli wiedzieć.

- Czy Black coś ci zrobił? – martwili się.

A Harry siedział wyprostowany w pustym, zimnym pokoju i niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w ścianę na przeciwko.

- Tu będziesz bezpieczny, Harry – mówili. Nadal był w Ministerstwie. Tym razem w jednym z pokoi Departamentu Tajemnic. W pokoju, w którym teleportacja i świstokliki nie działały, w którym nikt nie mógł do niego dotrzeć i go skrzywdzić, w którym zostanie, aż nie złapią Blacka i reszty jego wspólników.

- Harry? Przynieść ci coś do picia? – Brak odpowiedzi.

- Pewnie jest w szoku.

- Taa... nie wiadomo co ten morderca mu tam zrobił.

Morderca. Morderca? Harry odwrócił głowę w stronę, skąd dobiegały głosy. Dwoje mężczyzn gorączkowym szeptem wymieniało się podejrzeniami na temat tego, co zaszło i co ten-sługus-sam-wiesz-kogo zrobił Złotemu Chłopcu. Harry miał zamiar porzucić swoją początkową decyzję, by nie rozmawiać z nikim do czasu, gdy Dumbledore w końcu tu nie dotrze i wygarnąć tym idiotom, co o nich myśli, ale wtedy kątem oka zobaczył trzecią osobę, która wcześniej proponowała mu coś do picia. Młoda kobieta w garsonce i okularach. Uśmiechnęła się do Harry’ego przyjaźnie.

- Może szklankę wody? – zapytała, a Harry odetchnął z ulgą i kiwnął głową.

A więc nie złapali ich wszystkich.

***

Znasz to uczucie, jakby nie było już na nic nadziei, jakby całe szczęście i ciepło tego świata wyparowało, a razem z nim twoja siła walki? Bo już nie masz o co walczyć. Wszystko, na czym ci kiedykolwiek zależało, przestało się dla ciebie liczyć. I już nie ma nic innego tylko Oni. Stojący za drzwiami celi i wysysający całą wolę do życia z powietrza.

Martwił się o nią. On sam nie miał większego problemu z dementorami. Wiedział, jak sobie z nimi poradzić nawet bez różdżki i wybawiającego z opałów Expecto Patronum. Wiedział o czym myśleć. Wystarczyło, że przymknął powieki i wyobraził sobie ten dzień, lata temu, gdy siedzieli razem na łące za domem i słońca padało wprost na ich twarze. Wyobraził sobie to ciepło i wyobraził sobie ją.

Martwił się o nią. O delikatną, słodką Vivi, którą obchodziło każde nieszczęście tego świata. Która wszystko chciałaby naprawić tymi swoimi kruchymi rękami. I która teraz przebywała w celi obok. Nawet przez grube, cementowe ściany słyszał jej szloch.

***

Krzesło przeleciało przez całe pomieszczenie, by w końcu rozbić się na ścianie. Minęło uciekającego co sił w nogach Stworka zaledwie o milimetry.

- Zabiję cię! – padły moje stanowcze słowa, a skrzat postanowił je sobie wziąć do serca i uciekać dalej. – Teleportuj mnie z powrotem do Harry’ego, ty śmieciu! – wrzasnąłem, pędem puszczając się za tym małym zdrajcą. Nic mnie nie obchodziły jego wymówki na temat zaklęć przeciwtelportacyjnych. Mogłem w sumie po prostu powiedzieć „zatrzymaj się” i skrzat nie miałby wyjścia, ale co by wtedy było z frajdą z pościgu?

Dopadłem go przy komórce z bojlerem, popularnie znanej jako jego sypialnia. Zwijał się na podłodze z przerażeniem, mamrocząc coś w stylu „panicz Syriusz by nie umknął, zabiliby go, albo oddali dementorom”. I przez chwilę miałem dziwne deja vu, gdy przypomniał mi się moment naszej pierwszej współpracy, gdy chciałem odnaleźć Petera. Tylko teraz zamiast denerwująco powtarzającego się „panicz Regulus”, denerwująco powtarzał się „panicz Syriusz”. Zero lojalności z tymi skrzatami. – Wytłumacz mi się – rozkazałem. Chciałem wiedzieć, dlaczego z tego zamieszania Stworek uratował mnie, ale nawet nie pomyślał o Harrym, Vivi albo Kaitlin.