II - Dwóch bardów

Kiedy uznany (...) naukowiec twierdzi, że coś jest możliwe, to prawie na pewno ma rację. Kiedy twierdzi, że coś jest niemożliwe, najprawdopodobniej się myli.
Arthur C. Clarke

  

Miała plan: wyposażona w zeszyt i ołówek chciała zaszyć się w parku i opisać to, o czym dziś śniła. Plan bez wątpienia był genialny, lecz Whisper na mały problem natrafiła tuż po wejściu do łazienki. Z konsternacją odkryła, że jej prawy łokieć zdobiło niewielkie rozcięcie. Pewnie by się nie zorientowała, gdyby nie gorąca woda prysznicowa, która podrażniła ranę, a ta niezwłocznie dała o sobie znać pieczeniem.

No więc jak to się stało? Czyżby skaleczyła się o ramę łóżka? Już jej się to kiedyś zdarzyło, ale dawno przyzwyczaiła się do wystających drewnianych ramion po obu jego stronach i nie budziła się z siniakami... Nastolatka nie potrafiła powstrzymać myśli, które teraz podsuwały jej swoje dziwne pomysły, jak na przykład to, że jej sen wcale nie był snem i rzeczywiście poznała dziś Iskadara.

Zaklejenie rany plastrem było oznaką, że sprawa została zamknięta. Dziewczyna zbiegła schodami na dół i wpadła do kuchni, kuszona przyjemnym zapachem świeżego pieczywa.

- Bry - rzuciła w stronę Allyson, swojej macochy i porwała ze stołu wciąż ciepłą bułkę.

- Wychodzę - dodała, kierując się ku tylnym drzwiom, jednak drogę zastąpił jej sześcioletni przyrodni brat. - Cześć, Olly. - Wymusiła na sobie szeroki uśmiech i spróbowała wyminąć chłopca, który oczywiście starał się jej to uniemożliwić. Każdy krok dziewczyny zostawał pokryty przez krok chłopczyka, w efekcie czego Whisper nie uzyskała przejścia, za to była coraz bardziej poirytowana.

- Gdzie idziesz? - spytał Olly swym wysokim i wyjątkowo słodkim głosikiem. Był uroczym dzieckiem. Jego duże, brązowe oczy i uśmiech aniołka sprawiały, że nikt nie potrafił mu się oprzeć. No może poza przyrodnią siostrą, na której jego śliczna buzia nie robiła wrażenia. Wiedziała, że chłopczyk to urodzony manipulator, w dodatku bardzo inteligentny jak na swój wiek. Niestety inni dorośli nie podzielali jej zdania, więc była zmuszona do tolerowania tego diablątka.

- Idę na spacer - powiedziała, a zaraz potem dodała - razem z Michaelem. - Wiedziała, że sześciolatek nie przepada za jej przyjacielem, więc tym sposobem zapewniła sobie brak jego chęci do dołączenia do niej. Tak, jak się spodziewała, Olly wykrzywił swoje dziecięce usta w grymasie niezadowolenia.

- Nie lubię go - powiedział obrażony, jakby to była wina Whisper.

- Wiem - rzuciła z zadowoleniem dziewczyna i szybko wybiegła z domu, po drodze czochrając bratu włosy. Jego oburzone piski słyszała jeszcze na ulicy, ale ani razu się nie obejrzała.

Skoro już skłamała na temat  zabrania na spacer przyjaciela, to mogła rzeczywiście wyciągnąć go z domu. Z tym postanowieniem zboczyła z kursu obranego na park i ruszyła uliczką w dół, kierując się ku osiedlu, na którym mieszkał Michael. Zajadając się chrupiącą bułką dotarła do pustego o tej porze przystanku autobusowego i skręciła w lewo; minęła rabatki kwitnących kwiatów, by w końcu zatrzymać się przed jednym z piętrowych domków jednorodzinnych. Zapukała w białe drzwi i po chwili za małą szybką ujrzała czyjąś sylwetkę. Drzwi się otworzyły w momencie, gdy Whisper otrzepywała palce z okruszków, a  przywitała ją o głowę niższa dziewczyna.

- Cześć. Michael jest jeszcze w piżamie i je śniadanie. Masz ochotę na jajecznicę? - spytała, szczerząc się wesoło. Jej radość nie trwała jednak długo, gdyż brat wepchnął ją w głąb mieszkania, sam stając naprzeciw Whisper, która nie zdążyła powiedzieć ani słowa.

- Nie noszę piżamy, a jajecznica już zjedzona - powiedział szybko, jakby się tłumacząc. Dziewczyna zmierzyła przyjaciela przeciągłym spojrzeniem, upewniając się, że jest w pełni ubrany. W końcu kiwnęła głową.

- Zbieraj się. Idziemy do parku - oświadczyła, opierając się o framugę drzwi. Rozchichotana siostra Michaela - Betty - ponownie wsunęła się do wąskiego przedpokoiku.

- Ma piżamę w misie - rzuciła i uciekła, nie dając bratu szansy na porządną reakcję. Mike pokręcił głową z dezaprobatą, a Whisper posłał uśmiech mówiący "wcale nie!".

- Wezmę Jackie i możemy iść - powiedział i zniknął na chwilę w pokoju, sąsiadującym z korytarzykiem. Wrócił, na smyczy trzymając podskakującego psiaka. Była to młoda suczka - bokserka - o pręgowanym namaszczeniu. Bardzo żywiołowe stworzenie, a wizja spaceru widocznie przypadła jej do gustu.

Już po chwili raźnym krokiem maszerowali za radośnie biegającym psiakiem Michaela. Chłopak poświęcił kilka minut, by przedstawić Whisper wszystkie swoje pretensje dotyczące młodszej siostry i, jak zwykle, dziewczyna wzięła stronę Betty, czym wprawiła przyjaciela w jeszcze głębszy stan frustracji.

- Nie rozumiem, czemu się jej tak czepiasz. To słodka dziewczyna.

- Słodka?! Zawsze robi wszystko, żeby ci znaleźć nowy powód do śmiania się ze mnie - powiedział Mike urażonym tonem, a Whisper zachichotała, tylko go utwierdzając w swoich przekonaniach. Na nic zdały się późniejsze zapewnienia, że chłopak ubzdurał sobie tę "kobiecą solidarność".

Gdy znaleźli się w parku Michael spuścił Jackie ze smyczy, a razem z Whisper zajął jedną z ławek tak, by móc kontrolować zabawy psa, w razie, gdyby mu przyszło do głowy wskoczyć do fontanny, albo zaatakować piłkę bawiących się nieopodal dzieci.

- Gotowa na ostatni egzamin? - spytał chłopak, dłonią przyklepując swoją brunatną grzywkę kręconych włosów. Jak zwykle - nic to nie dało.

- Prawie - odparła Whisper. Egzamin z psychologii był dla niej najważniejszy, gdyż był to kierunek, w którym pragnęła się szerzej edukować. Była jedną z niewielkiej liczby studentów college'u, którzy tak wcześnie podjęli decyzję na temat swojej kariery. Ona od dziecka wiedziała kim zostanie w przyszłości.

Pamiętała ten dzień, jakby to się stało wczoraj... Miała sześć lat, gdy szaleństwo jej matki po raz pierwszy objawiło się w tak brutalny sposób, jak wtedy. Kobieta jeszcze nie była zmuszona do przebywania w psychiatryku. Leki wystarczały, a od czasu do czasu odwiedzała ich ta miła lekarka, która zawsze częstowała Whisper cukierkami...

Siedziała przy kominku, obejmując się ramionami i kiwając łagodnie w przód i w tył. Wyglądała teraz dużo spokojniej, niż jeszcze minuty temu, gdy pokazała się swojej rodzinie z bardzo agresywnej strony, a dla jej malutkiej córeczki nie był to przyjemny widok. Whisper siedziała w kąciku i swoimi dużymi oczami wpatrywała się w matkę, tym samym ignorując kredki leżące tuż przed nią. Nie płakała, mimo tego, że jej rodzicielka nie reagowała na dotyk jej dziecięcych rączek, ani głos proszący, by jej poczytała. Dopiero ciche zamieszanie przy drzwiach frontowych sprawiło, że dziewczynka oderwała spojrzenie od matki siedzącej na kanapie.

Do salonu weszła wysoka, szczupła kobieta, a zaraz za nią pan domu. Młoda pani psycholog nie miała wiele doświadczenia na swoim koncie, ale była obiecującą absolwentką Uniwersytetu Cambridge. Była to kobieta nieprzeciętnej urody, a uśmiech, który tak bezinteresownie rozdawała światu był równie urokliwy, jak dołeczki zdobiące jej policzki. Whisper nie ruszyła się z miejsca, by powitać gościa, bo wiedziała, że pani doktor od razu przejdzie do rzeczy. I nie myliła się. Allyson, bo tak jej było na imię i nalegała, by tak się do niej zwracano, usiadła przy Charlotte i sprawdziła wszystkie podstawowe funkcje życiowe, choć mała Whisper wcale nie wiedziała dlaczego. Potem nadszedł czas na rozmowę. Ach, jej głos potrafił zdziałać cuda!

Kilkoma łagodnymi słowami potrafiła przywołać schizofreniczkę do porządku. Była w stanie sprawić, że ta zaczęła normalnie odpowiadać na pytania, potrafiła ją uspokoić lub zmusić do ponownego brania udziału w konwersacjach, czy życiu codziennym. Whisper uważała, że jest jakąś dobrą wróżką w postaci ludzkiej. Myślała, że potrafi dosłownie wszystko... i sama chciała tak umieć!

Przedpołudnie minęło przyjaciołom na rozmowach na temat wszystkiego i niczego. Gdy skończyli wymieniać się wszystkimi faktami psychologicznymi, które tylko pamiętali, Whisper wyciągnęła z kieszeni swój notes i położyła go Michaelowi na kolanach.

- Zobacz. - Zachęciła go kiwnięciem głowy. Chłopak krótką chwilę przyglądał się okładce, po czym otworzył zeszyt.

- Idealny na twoje historie - przyznał. Dobrze wiedział, kto podarował Whisper taki prezent. Wiedział też o hobby pisarskim oraz o tym, jak bardzo brakowało jej matki.

- Czy nie wspaniale by było, gdyby taki świat istniał naprawdę...? - spytała ostrożnie szatynka, jakby się bała reakcji na swoje słowa. Czekając na odpowiedź pogładziła palcami okładkę zamkniętego już notesu.

- Jasne - powiedział Mike, wzruszając ramionami. - Tak samo, jak fajnie by było, gdyby istniały smoki, jednorożce i cała reszta tej fantastycznej bandy - dodał.

- Myślisz, że... - Whisper zawahała się na moment, nie wiedząc czy dobrze robi poruszając ten temat. - Myślisz, że jest to możliwe? W jakiś dziwny, pokręcony sposób, gdzieś tam w innym świecie, czy czasie... - podjęła, ale znowu zamilkła, widząc rozbawioną minę przyjaciela.

- Próbujesz na mnie teorie o światach równoległych? - spytał i pokręcił żywo głową, nie rozumiejąc co skłoniło przyjaciółkę do poruszenia takiego właśnie tematu. Zawsze była sceptyczką i nie łatwo było jej wmówić, że jedna z wielu paranormalnych teorii kolejnych szaleńców jest akurat prawdziwa. Typowa ateistka i zapalona tępicielka tez o duchach i demonach, które ostatnio zrobiły się popularne. - Skąd taki pomysł? - spytał, uważnie obserwując twarz dziewczyny.

- A, no bo... Taki program wczoraj wieczorem leciał w telewizji i... się zastanawiałam jakie ty masz zdanie - wyjąkała Whisper, licząc, że jej małe kłamstewko nie zostanie zauważone.

- Naprawdę? - Michael uniósł brwi, ale nie ciągnął tematu dalej, widząc, że szatynka robi się coraz bardziej zmieszana.

- A tak w nawiasie mówiąc, jestem uziemiona - rzuciła Whisper nonszalancko, licząc, że jej zmiana tematu nie zabrzmiała aż tak desperacko.

- Uziemiona? - powtórzył Michael, unosząc brwi. - Twój ojciec serio dał ci szlaban? - wytrzeszczył oczy, gdy szatynka skinęła głową, po czym w bardzo teatralny sposób złapał dłonią koszulę w okolicach serca. - Coś ty zrobiła? - spytał. Jego (bardzo wyolbrzymione) zaskoczenie wcale nie zdziwiło Whisper. Jeszcze do niedawna jej kontakty z ojcem nie mogłyby być lepsze i prawda była taka, że nigdy wcześniej niczego jej nie zakazywał.

- Cóż... - westchnęła, wiedząc, że nadszedł moment, by powiedzieć przyjacielowi o mini skandalu, którego była przyczyną. Przesunęła palcami po okładce notesu i otworzyła usta by zacząć swą opowieść, ale nie dane jej było zacząć. Wibracje telefonu spoczywającego w jej kieszeni zmusiły ją do przełożenia historii na później. Dużo później, jak się okazało, bo dzwonił jej tata, by jej przypomnieć, że ma szlaban.

- Nie, jestem sama - mówiła do telefonu, posyłając Michaelowi spojrzenie mówiące "ani słowa!". - Tak, w parku - potwierdziła i zamilkła, z uwagą słuchając głosu w słuchawce. - Dobra, zaraz będę z powrotem - powiedziała i rozłączyła się.

- Zorientował się? - spytał szybko Mike, wyraźnie nie chcąc, by przyjaciółka miała przez niego problemy.

- Nie. Olly mu powiedział, że się do ciebie wybierałam - odparła ponuro Whisper. - Zabiję małego palanta - dodała dobitnie i wstała. - To widzimy się w poniedziałek na egzaminie, tak? - spytał i poklepała Jacky po główce, gdyż suczka właśnie do nich podbiegła, najwyraźniej znudzona gonieniem much, czy innych żyjątek.

- No tak - przyznał chłopak, również wstając.

Rzucając krótkie "pa" Whisper ruszyła w stronę swojego domu, rozważając opcję wejścia do siebie przez okno, co umożliwiłoby jej uniknięcie rozmowy z ojcem. Naturalnie, nic z tego nie wyszło, bo stał on przed drzwiami frontowymi, paląc jeden z tych "sztucznych" papierosów. Odkąd związał się z Allyson próbował rzucić i szło mu całkiem nieźle, a bywały i okresy, że rzeczywiście w ogóle nie palił nawet bez wspomagających plastrów, czy innego badziewia.

- Przestań dokuczać bratu, co? - Mówiąc wypuszczał z ust chmurę bezwonnego dymu, imitującego ten prawdziwy.

- Wcale mu nie dokuczam - odpowiedziała Whisper, podchodząc bliżej. Chyba że czochranie sześciolatkowi włosów było uznawane za dokuczanie.

- I miałaś chyba nie wychodzić z domu, prawda?

- Miałam nie wychodzić ze znajomymi - poprawiła ojca Whisper, krzyżując ramiona na piersi, a zaraz potem uświadamiając sobie, co jej wykładowca z psychologii mówił na temat mowy ciała. Szybko spuściła ręce w dół i, nie wiedząc co z nimi zrobić, splotła je za plecami.

- A ponieważ nie potrafisz się do tego zastosować, sama też nie będziesz wychodziła. Wyjątek stanowią Ally, Olly i ja. - Dziewczyna nie miała zamiaru się sprzeczać, gdyż jej tata zawsze widział przez nią na wylot. Żadne, nawet najmniejsze kłamstewko się przed nim nie ukryło i szatynka dziwiła się, że jego "szósty zmysł" nie działa podobnie na Olly'ego, który był bezwstydnym małym łgarzem.

Nie wiedząc, co ze sobą zrobić Whisper postanowiła po raz kolejny przejrzeć swoje notatki na nadchodzący egzamin. Jednym z działów w tym roku była "schizofrenia i zaburzenia nastroju". Uczenie się o różnych typach depresji, nie było najciekawsze, ale wszelkie informacje na temat schizofrenii dziewczyna zachłannie chłonęła.

Objawy oraz rozpoznanie, wliczając w to rodzaje i podtypy były tym, co bardzo ją interesowało. Tak samo jak wszelkie typy leczenia. Dobrze pamiętała, jak podczas jednego z wykładów praktycznie pokłóciła się z nauczycielem na temat skuteczności leków przeciwpsychotycznych. I już dawno czytanie nowych artykułów naukowych na temat schizofrenii przestało ją przytłaczać. Nauczyła się na nie patrzeć bardziej obiektywnie i nie przypisywać matce kolejnych objawów choroby. Wiedziała jednak, że wiele z nich jej rodzicielka zdecydowanie przejawiała. Co prawda halucynacji i urojeń już nie miała dzięki niektórym lekom, ale jej apatia i częste zobojętnienie na wszystko co się wokół niej działo, było czasem bardziej bolesne niż mamrotanie na temat teorii spiskowych i obcych wiercących w jej mózgu.

Czytając notatki z wykładów i dodatkowe materiały, Whisper całkowicie straciła poczucie czasu i w ten, wielce produktywny sposób, minęło jej popołudnie. Była zadowolona ze swojego przygotowania i całkowicie pewna, że poniedziałkowy egzamin nie będzie dla niej problemem.

Wsparta poduszkami o zagłówek łóżka siedziała z otwartym notesem na kolanach. Niedawno puste strony wypełniało teraz jej drobne, pochyłe pismo oraz rysunek fletu z jej snu. Sama się dziwiła, że pamiętała ten sen w tak wielu szczegółach. Zazwyczaj nie potrafiła opowiedzieć, o czym śniła nawet zaraz po obudzeniu. Tym razem było inaczej. Pamiętała zapach ściółki leśnej i szum strumyka i niebieski kolor liści i... Iskadara.

Przymknęła oczy, wyobrażając sobie siebie stojącą gdzieś w tej błękitnej puszczy. Wyobraziła sobie orzeźwiający chłód bijący od strumienia i miękki mech otulający jej stopy. Pozwoliła wszystkim zmysłom odbierać sygnały z otaczającego ją świata, więc mogła teraz także czuć tę typowo leśną woń. Minęło kilka sekund zanim dziewczyna zdała sobie sprawę z tego, że wcale sobie tego nie wyobraża, że naprawdę czuje zapach liści, a jej włosy poruszane są przez łagodny wietrzyk. Czyżby zostawiła okno otwarte? Wolno otworzyła oczy i momentalnie jej usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. Wróciła!

Tym razem nie spędziła wiele czasu na podziwianiu otaczającej jej natury. Zamiast tego w podskokach okrążyła okolicę, by stwierdzić, że znalazła się w tym samym miejscu, co ostatnio. Jedyne, czego brakowało to niebiesko-włosego mężczyzny. Iskadar miał racje - pomyślała, mierząc wzrokiem swoją sylwetkę - powinnam zabrać ze sobą lepsze ciuchy. - I rzeczywiście. Bose stopy i sięgająca kolan koszula nocna nie były dobrym strojem na wycieczki po lesie. A to Whisper miała właśnie zamiar robić - zwiedzić okolicę, zanim ten wspaniały sen znowu się skończy. Ruszyła w dół szybko odnalezionego strumienia, zbyt pozytywnie nastawiona do sytuacji, by się zastanawiać, czy to rzeczywiście jest jedynie snem.

Początkowo równomierne podłoże po jakimś czasie zaczęło opadać, a gdy drzewa nieco się rozrzedziły Whisper zorientowała, że schodzi do jakiejś doliny, w której dole ujrzała niewielką wioskę, zalaną złotymi promieniami słońca. Zaklaskała w ręce zupełnie jak mała dziewczynka i przyspieszyła kroku, chcąc zobaczyć czego ciekawego mogłaby się dowiedzieć wśród... ludzi? Co do tego nie była pewna, ale zakładała, że będzie miała możliwość porozmawiania z kimś człeko-podobnym.

Mniej więcej w połowie jej wędrówki w dół wzgórza, w niskiej trawie dostrzegła szeroką drogę biegnącą niedaleko niej. Postanowiła nią podążyć, gdyż fakt, iż jej stopy cały czas zapadały się w miękkim mchu, być może był przyjemny, jednak niezbyt wygodny, jeśli chciało się przyspieszyć kroku. Gdy tylko znalazła się na dróżce, tuż za sobą usłyszała kroki i jakieś dziwne postukiwania i skrzypienia. Obejrzała się szybko, by zobaczyć za sobą niskiego jegomościa, ciągnącego za sobą drewniany wózek.

- Witam, witam! - rzucił nieznajomy, uparcie ciągnąc za sobą, wyglądający na ciężki, wózek okryty plandeką. - A panna to skąd się urwała? - spytał, zatrzymując się przed dziewczyną i mierząc wzrokiem jej ubiór. Korzystając z okazji Whisper zrobiła to samo z mężczyzną przed sobą. Mimowolnie od razu porównała go do poznanego dzień wcześniej Iskadara. Tak jak on, nieznajomy miał błękitne włosy, choć były ścięte tuż ponad jego uszami, a nierównomiernie przystrzyżona grzywka wpadała mu do oczu. Jego strój wyglądał na wygodny, przystosowany do życia i przebywania w otoczeniu natury, a jednocześnie zaskakująco schludny. Oprócz tej, na pierwszy rzut oka rzucającej się powierzchowności, mężczyzna miał okrągłą, przyjazną twarz i krzaczaste brwi, których lubił nadużywać.

- Ja to stamtąd - odparła szatynka, palcem wskazując w stronę, z której przyszła, na co nieznajomy roześmiał się głośno.

- No skoro sama nie wiesz... - Wzruszył ramionami i ruchem głowy wskazał wioskę przed nimi. - Pewnie jak wszyscy, będziesz szukała odpowiedzi tam. Jeśli chciałabyś znać moje zdanie, to ci powiem, że ta karczma z zielonymi okiennicami to dobre miejsce, by zacząć. Bardzo przyjemne miejsce, a właściciel jest mistrzem w zabawianiu swych gości. - Mężczyzna odgarnął z czoła grzywkę bardzo wyćwiczonym ruchem, który jednak nie był zbyt skuteczny, bo większość kosmyków ponownie wpadła mu do oczu. Whisper jednak wcale nie przejęła się tym dość zabawnym widokiem. Zauważyła bowiem, że wszyscy (czyli do tej pory dwie osoby) w tej dziwnej krainie zdawały się wiedzieć więcej o tym, czego ona chce, dokąd zmierza lub czego szuka. A ich otwartość, chęć pomocy i ta dziwna tendencja do zagadywania obcych, chyba zaczęła jej się udzielać. Dziewczyna nie wiedziała jeszcze czy ją to irytuje, zadziwia czy bawi. Stwierdziła jednak, że nie ma czasu na rozmyślania i woli dowiedzieć się czegoś przydatnego od spotkanego wędrowca.

- A jakich to odpowiedzi powinnam tam szukać? - spytała, ciekawa co niebiesko-włosy jegomość miał na myśli.

- Och, to już zależy od ciebie, moja droga, ale domyślam się, że na początek chciałabyś dowiedzieć się czegoś podstawowego, jak na przykład... jak się tu znalazłaś? Tak, ja zacząłbym właśnie od tego pytania. - Pokiwał gorliwie głową, posyłając Whisper zachęcający uśmiech. - To jak? Masz ochotę odwiedzić Wioskę w Dolinie?

- Chętnie - powiedziała dziewczyna i przesunęła się na skraj ścieżki, by jej towarzysz miał wystarczająco miejsca dla siebie i swojego poskrzypującego wózka. - Whisper jestem - przedstawiła się i wyciągnęła dłoń, którą mężczyzna entuzjastycznie potrząsnął.

- Miło cię poznać, Whisper. Na imię mi Konor - powiedział i wypuścił dłoń dziewczyny, by z powrotem złapać wózek, który mocnym szarpnięciem wprawił w ruch. Ciągnąc go za sobą ruszył w dół ścieżki z szatynką po swojej prawej stronie. - I jak ci się podoba nasz świat, hm? Wspaniały, prawda? Wszyscy ludzie tak mówią, choć ja, na przykład, nie mam żadnego porównania, więc nie wiem, czy to rzeczywiście prawda...

- Mieli rację, możesz mi wierzyć na słowo. Gdybym mogła, nigdy bym stąd nie odchodziła - powiedziała Whisper, zanim przemyślała swoje słowa.

- Ale przecież możesz! Możesz tu zostać. Niejeden z ludzi właśnie tak postąpił - odparł Konor, a jego towarzyszka spojrzała na niego pytająco. Mężczyzna jednak tylko wzruszył ramionami. - Wszystkiego się dowiesz w swoim czasie, a tam - wskazał palcem wioskę - znajdziesz większość swoich odpowiedzi.

Droga do wioski nie zajęła im więcej niż piętnaście minut, ale po ostatnich słowach wędrowca, Whisper ograniczyła rozmowę do minimum, rozmyślając nad tym, co powiedział. Ani się obejrzała, a już wchodzili pomiędzy pierwsze domki tworzące Wioskę w Dolinie. Wielu mieszkańców (posiadaczy błękitnych włosów, do widoku których Whisper zaczynała się przyzwyczajać) rzucało powitania w stronę Konora i ciekawe spojrzenia w stronę dziewczyny. Mężczyzna odpowiadał wszystkim w ten sam, entuzjastyczny sposób, jednocześnie prowadząc towarzyszkę w stronę wspomnianej wcześniej karczmy. Nie miała ona szyldu, ale jej zielone okiennice były wyjątkowo charakterystyczne. Konor zostawił swój wózek na zewnątrz i poprosił jakiegoś chłopca (zapewne pomocnika w karczmie) by miał na niego oko, po czym, łapiąc Whisper pod ramię, wkroczył do środka, swoją obecność oznajmiając głośnym ''dzień dobry!''.

Razem z szatynką zajął miejsca przy wolnym stoliku w samym środku lokalu i już po chwili przysiadło się do nich dwóch jego znajomych. Jeszcze zanim karczmarz miał szansę do nich podejść i zapytać czego sobie życzą, Whisper zdążyła uścisnąć z pół tuzina rąk, raz po raz powtarzając swoje imię i odpowiadając ''nie, nie jestem tu po raz pierwszy'', gdyż zainteresowani nie pytali o samą karczmę, a o ten świat w ogólnym znaczeniu.

- Dajcie odetchnąć dziewczynie - powiedział niski, brodaty jegomość w fartuchu - karczmarz. Ku zdziwieniu Whisper wszyscy momentalnie posłuchali i przy ich stoliku zrobiło się dużo luźniej. - Musisz im wybaczyć, moja droga. Są ciekawi, taka nasza natura, a nieczęsto człowiek przekracza próg mojej karczmy. - Posłał szatynce ciepły uśmiech po czym uścisnął dłoń Konora. - To co zwykle dla ciebie? - spytał, klepiąc znajomego po ramieniu.

- Razy dwa. - Ruchem głowy wskazał Whisper, która na wszelki wypadek ponownie się uśmiechnęła. Tak właściwie to nie wiedziała, jak powinna się zachować, choć miała dziwne przeczucie, jakby to wszystko było dla niej jak najbardziej naturalne, jakby od zawsze pytano ją o to, czy jej włosy zawsze były tego właśnie dziwnego, kasztanowego koloru i cała ta sytuacja była tylko kolejnym zwyczajnym doświadczeniem w jej życiu. - Hej, Athal - zawołał Konor w stronę karczmarza, który wrócił za bar, by przygotować ich napoje. - Myślę, że wszyscy chętnie posłuchalibyśmy naszej sławnej legendy z Wioski w Dolinie. Szczególnie nasz gość specjalny - Whisper. - Słowa Konora wywołały w karczmie spore poruszenie. Ciekawskie szepty zostały zastąpione podekscytowanymi okrzykami aprobaty. - Bo widzisz, Whisper, nasz drogi Athal jest wielce uznanym i naszym bardzo prywatnym wioskowym bardem. A legendę, którą, mam nadzieję, zaraz usłyszysz, niewielu poznało, gdyż godzi się on ją opowiadać tylko w wypadku pojawienia się tu jakiegoś człowieka. - Konor zwrócił się do dziewczyny, starając się mówić na tyle głośno, by go usłyszała pomimo nagłego zamieszania.

- Nie jest tak dobry, jak Iskadar - stwierdził mężczyzna, który dopiero co przysiadł się po lewej stronie dziewczyny. Powiedział to zniżonym głosem, ale kobieta (jedna z pierwszych, którą szatynka tu poznała) siedząca dalej, również to usłyszała i pokiwała żywo głową.

- Tak, Athal może i jest wspaniałym bardem, ale nikt nie dorówna Iskadarowi - powiedziała i dopiero teraz Whisper zorientowała się, że przecież zna to imię.

- Iskadar? On też jest bardem? - spytała, ale nie czekała na odpowiedź. - No tak, mogłam się domyślić... ten flet... - mruknęła, wyraźnie do siebie.

- Nie mów, że znasz tego tchórza, Iskadara - rzucił ktoś, kto właśnie przysuwał sobie krzesło bliżej.

- Nie nazywaj go tchórzem! - oburzyła się ta sama kobieta, która przed chwilą chwaliła Iskadara. Po twarzach wielu ze zgromadzonych dało się poznać, że aż palili się do kłótni.

- Cicho mi tu! - rzucił Athal, podchodząc do obecnie jedynego stolika, wokół którego ustawili się wszyscy goście. Postawił jeden ze sporych kufli przed Whisper, a drugi przed Konorem, po czym przyjął zaoferowane mu krzesło. - Jeśli chcecie usłyszeć co mam do powiedzenia, musicie zadowolić się moimi umiejętnościami opowiadania, bo Iskadara tu nie widzę. - Jego słowa wystarczyły, by uciszyć wszystkich zgromadzonych. Najwyraźniej nikt nie chciał tego przegapić.

Athal rozparł się wygodnie na krześle i wzrokiem objął pełne wyczekiwania twarze swoich gości. Panowała taka cisza, że Whisper mogłaby przysiąc, że wszyscy wstrzymali oddechy. Nie bardzo rozumiała, czego miała być właśnie świadkiem, ale mimowolnie pochyliła się w przód, również chcąc usłyszeć legendę.

- Wioska w Dolinie jest znana z dwóch rzeczy: pierwsza to nasza kopalnia diamentów - jedyna w tej części Królestwa; druga to fakt, iż jest jedynym miejscem, w pobliżu którego pojawiają się ludzie. - W tym momencie mężczyzna skinął głową w stronę Whisper. - Wielu próbowało wyjaśnić to... zjawisko. -  Karczmarz zawahał się przy ostatnim słowie. - Szczególnie zainteresowani byli Magowie. A ponieważ ich tezą jest fakt, iż "wszystko da się wyjaśnić", wkrótce zbadali nasze okolice. Wiele nie udało im się ustalić, jednak Mistrz Ch'tiel i tak zobowiązany był przedstawić publiczności ich odkrycia. Z domysłów i niekompletnych teorii powstała więc legenda...

Whisper rozluźniła się, a nawet przymknęła oczy, wsłuchując się w niski, przyjemny głos karczmarza, który swoją opowieścią zdołał uchwycić uwagę każdego. Słuchała o legendarnym "przejściu pomiędzy światami", które było pewnego rodzaju furtką dla każdego człowieka, który miał "potencjał" do podróżowania na drugą stronę. Dowiedziała się, że takich ludzi nie ma wielu, ale każdy, kto raz tu zawitał zdecydował się zostać na zawsze. Ten fragment historii interesował ją najbardziej. Co musiała zrobić, by tu zostać?

Nagle zorientowała się, że coś jest zwyczajnie nie tak. Oddalała się. Głos Athala słyszała jakby zza ściany. Był stłumiony, a niektóre słowa już wcale do niej nie docierały. Zapach ziemi, drewna i miodu pitnego rozpłynął się, zastąpiony przez coś bardziej znajomego, ale nie tak przyjemnego.

Nie! - chciała krzyczeć, ale głos uwiązł jej w gardle, gdy zorientowała się, że znowu wraca, że to był tylko sen, że codzienność znowu zwali jej się gwałtownie na głowę i nic nie może na to poradzić. Jeszcze mi nie powiedziałeś jak zostać!"- spróbowała wrzasnąć jeszcze raz w desperacji, jednak jej głos odbił się echem od niewidzialnych ścian.

Tak jak dzień wcześniej została gwałtownie wyrwana ze snu, aż zabrakło jej tchu. Serce tłukło jej się w piersi, jak po jakimś sporym wysiłku fizycznym. Jej pokój wydawał jej się dziwnie obcy i uspokojenie swoich myśli zajęło jej dobre kilka minut.

- To tylko sen - powiedziała na głos, jakby próbowała przekonać samą siebie. Nie podziałało.