I - Po raz pierwszy

Szaleństwo nie jest niedorzeczne: otóż im bardziej szalone, tym bardziej logiczne, tym bardziej wyrafinowane, tym bardziej wymowne, tym bardziej olśniewające.

George Bernard Shaw

Ciemniejące niebo pokryła zaróżowiona łuna zachodzącego słońca. Whisper siedziała na parapecie otwartego okna i spoglądała w dół ciągnącej się przed nią ulicy domków jednorodzinnych. Na jej zakręcie mogła dojrzeć park miejski - jedno z tych miejsc, do których uwielbiała wracać i które pokochała już jako mała dziewczynka. Gdyby nie fakt, iż znajdowała się aktualnie w dość kłopotliwej sytuacji, pewnie już dawno siedziałaby pomiędzy parkową roślinnością na swojej ulubionej ławce w cieniu kasztanowca. Na tej samej ławce, na której w dzieciństwie często siadała z mamą. Ta pogodna, artystycznie uzdolniona kobieta zabierała córkę do parku zawsze w towarzystwie nieodłącznego szkicownika i ołówków. Podczas gdy zafascynowane światem dziecko zaglądało jej do zeszytu, kobieta rysowała ludzi, otaczającą ich naturę i wiele innych całkiem przyziemnych zjawisk. Mała Whisper wiedziała jednak, że zaraz zza naszkicowanego kwiatka wystawi główkę mała wróżka, na niebie pojawi się cień majestatycznego smoka, a na gałęzi drzewa zasiądzie krasnal w słomianym kapeluszu, rzucający w bawiące się przy fontannie dzieci kasztanami. Uwielbiała patrzeć, jak jej matka przelewa na papier te niesamowite obrazy podsuwane przez wyobraźnię i marzyła, by w przyszłości również tak potrafić.

I potrafiła. Odkąd skończyła dwanaście lat, jej rysunki dekorowały ściany rodzinnego domu. Nie wiedziała jednak, że to te stworzone po jej osiemnastych urodzinach najbardziej zadziwią domowników, a wkrótce także i dużo szerszą publikę. Nie miała pojęcia, że dzisiejszy dzień tak wiele zmieni w jej życiu. W końcu dwudziesty czerwca zapowiadał się w tym roku dość zwyczajnie. Dla Whisper był to dzień nie tylko wstąpienia w dorosłość, ale także dzień egzaminu z matematyki. Tak więc osiemnastoletnia od dzisiaj dziewczyna spędziła popołudnie w holu sali egzaminacyjnej, przy niewielkim stoliku, otoczona przez znajomych z college'u. Szczerze nie znosiła przedmiotu, który przypadło jej zdawać (a który sama sobie przecież wybrała) i naprawdę nie rozumiała, dlaczego fakt, iż ma dzisiaj urodziny, jej od tego nie zwalniał. Być może to właśnie jej buntowniczy nastrój i podekscytowanie ciekawie zapowiadającym się dalej dniem sprawił, że znajdowała się teraz w obecnej sytuacji...?

Mimo wszystko, Whisper była rozbawiona. Czy oni naprawdę myśleli, że w jej pokoju na pierwszym piętrze i za zamkniętymi drzwiami nie było słychać ich podniesionych głosów kłótni? Odwróciła się od okna i niespiesznie podeszła do drzwi, a niski głos jej ojca, tak charakterystyczny, rozbrzmiał jeszcze głośniej. Zaczęła się zastanawiać, dlaczego mężczyzna wykrzykuje swoje pretensje żonie, zamiast jej. W końcu to o nią była cała ta awantura, prawda? Tak, tylko że dziewczyna dobrze zdawała sobie sprawę z tego, jak wyglądałaby ta wymiana zdań, gdyby to ona zamiast macochy stała teraz na linii ognia. Właśnie dlatego w tym nie uczestniczyła: by darować sąsiadom na całej ulicy wysłuchiwania kolejnych walk pomiędzy ojcem i córką. Ich kłótnie zawsze były widowiskowe, a kończyły się tak samo - milczeniem przez kolejne tygodnie, aż któreś z nich nie przełamało się i nie przeprosiło.

Nacisnęła klamkę, tak dla pewności, ale nie rozczarowała się – drzwi były zamknięte od zewnątrz. Miała ochotę pokręcić z niedowierzaniem głową i powiedzieć z protekcjonalną miną: naprawdę myślicie, że to mnie powstrzyma? I znała nawet odpowiedź - wiedzieli, że nie. I bardzo jej to odpowiadało.

Z lekkim uśmiechem na twarzy po raz kolejny wyjrzała przez okno i z satysfakcją zarejestrowała, że słońce skutecznie zakończyło swoją dzisiejszą wędrówkę na nieboskłonie.

- W końcu - mruknęła do siebie i spojrzała na biurko, na którym oprócz notatek z matematyki, które przeglądała jeszcze dziś rano, leżał opakowany w kwiecisty papier prezent. Otworzy go dopiero po zmroku tak, jak obiecała matce. Podarunki wyglądają dużo piękniej w świetle nocy niż dnia - mówiła, a Whisper wierzyła jej bezwarunkowo, mimo tego, że jej rodzicielka ostatnimi laty nieczęsto bywała na tyle w pełni sił umysłowych, by jej słowa miały ogólny sens. Tak... do czasu choroby kobiety, Whisper była najszczęśliwszym dzieckiem na świecie. Teraz nastolatka dzieliła dom z ojcem, macochą i ich sześcioletnim synkiem, co, według niej, było wielką kpiną wszechświata. Matkę natomiast widywała sporadycznie, w wyjątkowych przypadkach. Takich jak dzisiejszy dzień.

Wspomnienie dzisiejszej wizyty u matki ponownie wywołało uśmiech na jej ustach. Porwała z biurka niezbyt umiejętnie opakowany prezent, a do tylnej kieszeni spodni włożyła jeszcze ołówek. Wiedziała, co zawierał podarunek od matki, w końcu sama jej to powiedziała.

- To na twoje opowieści - szepnęła i mrugnęła zabawnie do córki. Kolejny notes. Miała takich sporo i każdy z nich zajmował szczególne miejsce na półkach w jej pokoju. Jedne służyły jako dzienniki, które dziewczyna pisała od dzieciństwa, inne zostawały zapełniane krótkimi opowiadaniami lub powieściami, które Whisper po prostu musiała przelewać na papier, inaczej nie dawałyby jej w nocy spać. Ale ten podobno był inny... - Jest taki specjalny - wyznała jej kobieta, gdy, trzymając córkę pod ramię, razem spacerowały po niewielkim parku należącym do terenów ośrodka. - Jesteś już taka duża... - mówiła, przesuwając nieco błędnym wzrokiem po murze otaczającym placówkę.

- Mam już osiemnaście lat - przypomniała jej na to Whisper, czule spoglądając na wychudzoną twarz rodzicielki. Jej obraz sprzed lat, gdy zapadnięte policzki były wypełnione i zdrowo płonęły rumieńcem, zaczął jej już zanikać w wspomnieniach. A przecież była wtedy taka piękna, pełna życia, roześmiana. Taka właśnie powinna ją pamiętać, nie jako kobietę wyniszczoną przez chorobę psychiczną.

- Osiemnaście! - wykrzyknęła kobieta tak głośno, że nastolatka aż podskoczyła.

- Tak, mamo, osiemnaście. Jestem już dorosła – powtórzyła cierpliwie i nagle do głowy przyszedł jej plan tak zwariowany, że aż zachichotała sama do siebie.

Potrząsnęła gwałtownie głową, nie pozwalając, by dalsze wspomnienia powstrzymały ją od tego, co zamierzała teraz zrobić. Wspięła się więc na parapet okna, które chwilę wcześniej otworzyła, i przerzuciła nogi na drugą stronę, po czym powoli zsunęła się na dach werandy, którą sprytnie wybudowano tuż pod jej oknem. Podeszła do krawędzi i przykucnęła, zerkając w dół. Miękka, nie koszona zbyt często trawa była zapewnieniem łagodnego lądowania.

Trzy minuty - tyle jej zajęło dotarcie do skwerku, który widziała ze swojego okna. Jak większość angielskich parków, był zamykany po zmroku, ale żelazna brama nie stanowiła żadnego problemu, gdy miało się na stopach wygodne trampki. Kolejne kilka minut i nastolatka znalazła się na miejscu. Zielona ławeczka ukryta pośród krzewów była azylem dla Whisper, a wcześniej także dla jej matki. Usiadła z nagłym uczuciem wszechogarniającego ją spokoju i ulgi. Jeszcze chwilę z uśmiechem przyglądała się niedbale zaklejonemu papierowi, zanim rozerwała go, już nie ukrywając nękającej ją od kilku godzin niecierpliwości. 

Jej matka miała rację. Notes naprawdę zasługiwał na miano "specjalnego". Nastolatka zaniemówiła, przyglądając się pięknej okładce przedstawiającej barwną puszczę. Od razu było widać, że została wykonana ręcznie. Nikt nie nazwałby jej dziełem sztuki, ale dla Whisper wydawała się najcudowniejszą rzeczą, jaką w życiu widziała. Drzewa w tym namalowanym lesie nie pokrywały zielone czy złote liście. Wszystkie były w odcieniach fioletu i błękitu. Ściółkę przede wszystkim reprezentowały niezliczone kwiaty, a na samym środku, pomiędzy roślinnością, zostało przyklejone zdjęcie dwunastoletniej Whisper. Dziewczyna dobrze wiedziała, ile ma na nim lat. Był to bowiem dzień jej urodzin, a zarazem najgorszy dzień, jaki pamiętała. Dzień, kiedy jej matkę zabrano do szpitala psychiatrycznego. Jednak na tym obrazku wizerunek młodszej wersji samej siebie, wśród lasu usłanego zielonym listowiem, Whisper mogłaby być tutaj najszczęśliwszym dzieckiem na świecie.

Otworzyła zeszyt, który był dużo grubszy niż się tego początkowo spodziewała. Pierwsze strony już zostały wypełnione. Jedną pokrywał duży obrazek, przedstawiający wiele fantastycznych stworzeń w chaotycznej gonitwie, a na drugiej przyklejona była inna kartka, pokryta drobnym, koślawym pismem dziecka. Jej pismem! Ze wzruszeniem po raz kolejny przeczytała swoją pierwszą historyjkę. Dała ją matce, gdy sześć lat temu lekarze zabierali ją do szpitala.

Na moment oderwała wilgotne spojrzenie od notesu i wzniosła je ku niebu. Dałaby wszystko, by wróciły czasy z jej dzieciństwa. I nie obchodziło jej, że matka była schizofreniczką i czasem nawet własnej córki nie rozpoznawała. Wolała sama się nią zajmować niż patrzeć, jak lekarze przy każdym najdrobniejszym odchyle od normalności wstrzykiwali jej rodzicielce lekarstwo, po którym już niemożliwym było z nią porozmawiać. To jak zwracać się do ściany, która odwzajemnia tylko twoje zdesperowane spojrzenie.

- To w twoim wieku po raz pierwszy miałam epizod - powiedziała rzeczowo jej matka i był to pierwszy raz od początku jej dzisiejszej wizyty, gdy zwróciła się do córki bezpośrednio i wyglądało na to, że wie, co się wokół niej dzieje. Może nie było to coś, co w swoje osiemnaste urodziny chcielibyśmy usłyszeć. Bo przecież jako córka schizofreniczki dziewczyna miała spore predyspozycje do odziedziczenia choroby. Jednak nastolatka wcale się tym nie przejęła.

- Naprawdę? - mruknęła wtedy, nie do końca słuchając. - Mamo... masz ochotę na wycieczkę? - spytała, łapiąc drobną dłoń kobiety. Jak strasznie wyszczuplała przez te lata w psychiatryku...

- Wycieczkę? Nie wolno mi chodzić na wycieczki - odparła surowo kobieta, uświadamiając córce, że jej charakter, lubiący przestrzegać zasad, do końca się z niej jeszcze nie ulotnił.

- Ale to będzie krótka wycieczka - zapewniła ją dziewczyna i delikatnie pociągnęła za sobą w stronę bramy, która, dość nietypowo, była otwarta.

Przesunęła palcami po okładce notesu w czułym geście. Musiała znaleźć dla niego zastosowanie. Nie chciała zapełniać go czymś zwyczajnym, czymś, co wypełniało jej pozostałe notatniki. Nie... ten zeszyt będzie ukrywał coś wyjątkowego.

Z tym postanowieniem zadecydowała zakończyć swój krótki pobyt na świeżym powietrzu. Musiała się jeszcze zmierzyć z wściekłym ojcem, chociaż może jej się poszczęści i wszyscy będą spać, gdy wróci? Na to nie mogła liczyć, a mimo tego z ociąganiem wstała z ławki.

- To dokąd idziemy? - spytała kobieta, a Whisper z zadowoleniem rozpoznała w jej głosie podekscytowanie.

- Na poszukiwanie przygody - szepnęła konspiracyjnie. Nie mogła uwierzyć, jak łatwo jej poszło! Jeszcze chwila i znajdą się za bramą... kilka następnych kroków i znikną z oczu wszystkim pracownikom ośrodka, jeszcze moment i nikt nie dowie się, co się stało z jedną z pacjentek ani z jej córką.

- Jaki ty właściwie miałaś plan? - Głos jej ojca w ciemnym pokoju sprawił, że aż podskoczyła i prawie znowu wypadła przez okno, przez które właśnie się wspinała. Nie brzmiał gniewnie, nie był nawet rozczarowany. Wydawał się po prostu pokonany, jakby się poddał, ani trochę nie rozumiejąc postępowania swojego dorosłego już dziecka.

- Nie wiem... Uwolnić ją od tych świrów? - rzuciła dziewczyna i po omacku dotarła do łóżka, na które opadła. Odgadła, że ojciec zajmuje fotel stojący przy biblioteczce z książkami tuż przy drzwiach. Na jej słowa westchnął ciężko i, choć nie było tego widać, na pewno pokręcił ze zrezygnowaniem głową, jak to miał w zwyczaju.

- Wiesz, dlaczego nazwaliśmy cię "Whisper"? - spytał po chwili ciszy, co zbiło dziewczynę z tropu. Mężczyzna musiał o tym wiedzieć, bo nie czekał na reakcję, tylko kontynuował: - To był właściwie pomysł twojej matki, ale mnie też się spodobało... - Twojej matki. Tak właśnie ją nazywał. Nigdy nie mówił "Charlotte", ani "Lottie", bo tak zwykł ją pieszczotliwie nazywać. Nie, jego eksżona była teraz dla niego tylko matką jego córki. - We wczesnym stadium naszej znajomości, a także po ślubie, nie miewała epizodów. Nie miałem nawet pojęcia, że kiedyś zdiagnozowano ją jako schizofreniczkę... Ale wszystko powróciło, gdy zaszła w ciążę. Wciąż słyszę ich szepty, Henry. Ciągle szepczą... - mówiła. I razem szukaliśmy rozwiązania problemu, ale nie brała leków. Twierdziła, że zaszkodzą dziecku, więc choroba się pogłębiała. I dlatego nazwaliśmy cię "Whisper" – „Szept” - zakończył i ponownie westchnął. Dziewczyna nie odezwała się, domyślała się, że jego opowieść ma morał, który powinien przywrócić ją do porządku i sprawić, że będzie skruszona swoim niedojrzałym zachowaniem. - Ona już nie wyzdrowieje, dzieciaku - powiedział zaskakująco łagodnym tonem. - A jeśli przestanie brać leki, będzie jeszcze gorzej. Chyba nie chcesz patrzeć na to, jak się wyniszcza, co? Nie chcesz, by zrobiła sobie krzywdę, jak wtedy... - zakończył raptownie i do nastolatki w końcu dotarło, że chciał wzbudzić w niej poczucie winy. Zadziałało.

- Dobranoc, tato - powiedziała, co było zakończeniem rozmowy.

- Branoc. Od jutra nigdzie nie wychodzisz ze znajomymi. Przez miesiąc - zastrzegł mężczyzna, wstając, i ruszył do drzwi. Nie potrafił dawać córce skutecznych szlabanów, ale ta nie miała zamiaru mu wypomnieć, że i tak nigdzie ze znajomymi nie wychodzi.

- Dobrze, tato - odparła.

Długo nie mogła zasnąć, a gdy w końcu jej się to udało, zaczęła żałować, że to, co widzi przed sobą, to nie jawa. Czemu wszystkie sny nie mogą być tak przyjemne? - zastanawiała się, rozglądając po krainie kształtującej się przed jej oczami. Czytając wszelkiego rodzaju książki, często wyobrażała sobie światy do nich należące, jednak żaden z nich nie był bardziej realny i szczegółowy niż ten, który miała teraz przed sobą. Z jej rozchylonych ust wydobyło się przeciągłe westchnienie, gdy oczy chłonęły wygląd otoczenia. To wszystko wyglądało jak z obrazka... dosłownie. To świat, który narysowała mama! - zdała sobie sprawę. To było niesamowite. Dotykać tych delikatnych listków w dziwnym niebieskim kolorze, stąpać po miękkiej ściółce, nie depcząc przy tym pokrywających ją kwiatów... to tak, jakby rośliny same schodziły jej z drogi, mimo tego nadal łaskocząc jej gołe kostki swymi płatkami. Bardzo pasował jej brak obuwia, a lekka bawełniana koszula nocna powiewała z każdym krokiem, nie krępując ruchów. Zauroczenie otoczeniem nie przeszkadzało jej w zauważaniu coraz to nowych szczegółów. Słyszała szelest liści i subtelny szum wiatru, a gdy przymknęła oczy, miała wrażenie, że te wszystkie dźwięki układają się w szepty, których nie potrafiła zrozumieć. A była pewna, że przemawiają do niej, a nawet wypowiadają jej imię. Whisper...

Nogi same poniosły ją w głąb puszczy, a bose stopy z przyjemnością witały chłodny, miękki mech. Każdy następny krok sprawiał, że poznawała coraz to nowe rzeczy. Nic nie wyglądało tak samo – każde drzewo było jedyne w swoim rodzaju, każdy liść mienił się inną paletą barw, a każdy kwiat wprawiał ją w jeszcze większy zachwyt.

Whisper miała ochotę dotykać wszystkiego, co rozciągało się przed nią, skakać po sprężystym mchu i nigdy nie opuszczać tego miejsca. Opuszkami palców sunęła po korze następnego drzewa i zerwała jeden z tych żółtych kwiatów o dziwnych, ostro zakończonych płatkach. Mimo tak realnej atmosfery doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że śni, co nie zdarzało się często. Zazwyczaj błoga nieświadomość nie pozwalała jej na rozeznanie w sytuacji, ale teraz było inaczej.

I pewnie wędrowałaby tak w nieskończoność, gdyby nie to, że jej drogę w końcu zagrodził strumień. Jego szerokość nie mogła przekraczać dwóch metrów i na pewno nie był głęboki, bo dziewczyna poprzez czystą wodę widziała każdy kamyczek na dnie. Zajrzała w przejrzystą taflę, by z zaskoczeniem ujrzeć swoje uśmiechnięte odbicie. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że cały czas uśmiecha się szeroko. Kiedy ostatnio tak entuzjastycznie do czegoś podchodziła? Kiedy ostatnio potrafiła docenić piękno otaczającego ją świata? Minęło już sporo czasu…

Przysiadła na brzegu strumienia i zanurzyła stopy w zimnej wodzie. Odkąd się tu pojawiła, żadna temperatura jej nie przeszkadzała. Ani chłód ściółki, ani parne powietrze; i podobnie było z wodą. Wszystko tutaj wydawało się jej takie kojące… Ponownie zerknęła w swoje odbicie i siłą woli zmusiła się do pozbycia tego radosnego uśmiechu z twarzy. Tak, lepiej wyglądała z poważną miną. A może po prostu była do takiej przyzwyczajona?

Długie kosmyki jej ciemnych włosów opadały na zaróżowione od emocji policzki. Pod wąskimi brwiami spoglądały na nią duże, brązowe oczy – jedyny aspekt swojego wyglądu, który lubiła. Odgarnęła grzywkę z czoła, a dłuższe kosmyki włosów zgarnęła za uszy. Nie lubiła nosić ich rozpuszczonych i można ją było zobaczyć w takiej fryzurze tylko gdy kładła się spać.

- Jak już skończysz podziwiać swoje odbicie, radziłbym ci się odsunąć od strumienia. – Whisper, tak niespodziewanie słysząc nieznany męski głos tuż za sobą, prawie wpadła do wody. Zerwała się na nogi i szybko odwróciła.

- Dlaczego? – spytała, starając się przywrócić bicie serca do normalnej prędkości. Mężczyzna stojący kilka kroków od niej przypominał jej postać z książki fantastycznej. Tak właśnie wyobrażała sobie elfa. W stroju z miękkiej tkaniny i w kolorach otaczającego go otoczenia. Z kołczanem strzał na plecach i łukiem w dłoni. Tylko spiczastych uszu mu brakowało. Czy więc był człowiekiem? Z jakiegoś powodu bardzo w to wątpiła. Może to dzięki sięgającym mu ramion włosom w kolorze bezchmurnego nieba?

- Chyba nie chcesz, żeby Wodne Duchy wciągnęły cię do wody, hm? – spytał, przyglądając się Whisper z takim samym zainteresowaniem, jak ona jemu.

- Przecież by mnie nie utopiły, za płytko jest – odparła dziewczyna, sama zaskoczona własnym logicznym podejściem do sprawy. Bo czy zanim jej wszechwiedzące ego nie wtrąciłoby się do rozmowy, nie powinna zapytać, czym są Wodne Duchy? Miała jednak wrażenie, że mężczyzna przed nią stojący i tak już ją ma za kogoś wielce niedoinformowanego, więc takie pytanie mogłoby być dość kompromitujące.

- Oczywiście, że by cię nie utopiły – powiedział, a ton jego głosu świadczył o tym, że jej stwierdzenie nieco go rozbawiło. Zrobił dwa kroki w jej kierunku, pewnie chcąc ocenić ją z bliska, jednak szatynka wyraźnie nie czuła się z tym komfortowo, bo automatycznie zrobiła dwa kroki w tył, utrzymując dystans pomiędzy nią a mężczyzną i tym samym obiema stopami ponownie znajdując się w strumieniu. Widząc to, nieznajomy cofnął się, jakby chciał ją zachęcić do ponownego opuszczenia wody. Whisper nie zdążyła jednak zrobić kolejnego ruchu w którąkolwiek ze stron, bo coś złapało ją za kostki i wciągnęło do strumienia.

Dziewczyna szybko znalazła się pod wodą, chociaż gdyby wstała, to nawet w najgłębszym miejscu sięgałaby jej najwyżej kolan. Upadek nie został więc zamortyzowany i ostre kamienie na dnie pokaleczyły jej łokcie i dłonie, którymi uchroniła się przed większym potłuczeniem. Zanim czyjeś silne ramię wydostało ją ze strumienia, zdążyła się nałykać sporej ilości wody. To wszystko nie trwało więcej niż kilka sekund i szatynka już z powrotem siedziała na stałym lądzie, plując wodą i odgarniając z oczu mokre włosy. Jej wybawcą naturalnie okazał się mężczyzna, który chwilę wcześniej ostrzegł ją przed wchodzeniem do strumyka.

- Co to było? – spytała Whisper, nieco ochrypłym od wykaszliwania wody z płuc głosem.

- Wodny Duch – odparł na to mężczyzna, teraz już nie kryjąc rozbawienia. – Lubią wciągać do wody każdego, kto jest na tyle nieostrożny, by im na to pozwolić. Nie są niebezpieczne, tylko uważają takie rozrywki za świetną zabawę – dodał, tym razem spokojnie decydując się na wyjaśnienie sprawy, bo chyba zrozumiał, że osoba, którą spotkał, niekoniecznie orientuje się w lokalnej faunie. I jakby na potwierdzenie jego słów od strony strumyka dał się słyszeć stłumiony chichot, który jednak szybko umilkł, oddalając się, płynąc z prądem.

- Zapamiętam – mruknęła szatynka, rozcierając obolałe łokcie, na które upadła. Na jednym z nich miała niewielkie rozcięcie; skrzywiła się, widząc sączącą się z niego leniwie krew. – Świetnie – podsumowała, przykładając do rany skrawek swojej koszuli nocnej.

- To kim ty jesteś? – spytał jej wybawiciel, kucając obok i wbijając wzrok w twarz dziewczyny.

- Chciałam cię spytać o to samo – powiedziała, z satysfakcją stwierdzając, że jej rana jest jedynie powierzchowna; nawet już nie krwawiła. – Nazywam się Whisper, a ty?

- Pytałem raczej o rasę, ale imieniem też się zadowolę. Ja jestem Iskadar.

- Rasę? – spytała szatynka, nieco zbita z tropu.

- No nieważne – powiedział Iskadar i machnął ręką. – Widać od razu, że jesteś człowiekiem – stwierdził tonem znawcy.

- A ty jesteś…?

- Leśnym Duchem – rzucił mężczyzna, swoim wyrazem twarzy sugerując, że to oczywiste. – Nie często widuje się w naszych lasach ludzi. Szczerze mówiąc jesteś drugim jakiego spotkałem w życiu – poinformował dziewczynę. – To twój pierwszy raz w naszych stronach?

- Tak – przyznała Whisper, nieco onieśmielona bezpośredniością mężczyzny. Zauważyła jednak, że Iskadar oprócz łuku, który położył obok siebie, miał też flet, który leżał teraz na jego kolanach. Wyrzeźbiony z jasnego drewna i na całej jego długości widniały licznie wyżłobione zdobienia. Był prawdziwym dziełem sztuki. – Grasz na tym? – spytała z niejakim podziwem.

- Jeszcze nie, ale mam taki zamiar – odparł Iskadar z uśmiechem, biorąc do rąk flet i obracając go w palcach. – Bo widzisz… ja go właśnie ukradłem – powiedział konspiracyjnym szeptem i zaśmiał się cicho.

- Ukradłeś? Komu? – spytała szatynka, bardziej zainteresowana samym Iskadarem niż tym, że okazał się parać złodziejstwem.

- Pewnie się nie domyślisz, jeśli pokażę ci to? – spytał, wskazując palcem na niewielki znaczek przy końcówce instrumentu.

- To jakiś herb? – spytała Whisper, mrużąc oczy, by wyraźniej dojrzeć niewielkie żłobienia układające się we wzór.

- Zgadza się. Herb Górskich Duchów – powiedział, a szatynce wydało się, że usłyszała w jego głosie dumę.

- Czemu go ukradłeś? – spytała zaintrygowana.

- Bo mi się spodobał – stwierdził, wzruszając ramionami. Whisper nie skomentowała, odrywając od niego wzrok i kierując go w stronę otaczającego ich świata. Nigdy wcześniej tak realnie nie śniła… - Już odchodzisz? – Iskadar odezwał się ponownie. Dziewczyna spojrzała na niego, nie rozumiejąc, co ten ma na myśli. – Cóż… miło cię było poznać, Whisper. Może się jeszcze kiedyś spotkamy, kto wie? Jeśli odwiedzisz znowu mój świat, zabierz ze sobą lepszą odzież – poradził jej, znowu uśmiechając się w ten pokrętny sposób.

- Ale ja wcale nie… - Chciała powiedzieć, że nigdzie nie idzie, że nie zamierza opuszczać tego pięknego miejsca, ale zorientowała się, że Iskadar ma rację. Czy tego chciała czy nie, oddalała się od niego i błękitnej puszczy. Szum strumyczka powoli zanikał, a sprzed jej oczu zniknęły te wszystkie kojące obrazy, szybko zastąpione przez ciemność.

Obudziła się, gwałtownie łapiąc powietrze. Poderwała się do siadu i rozejrzała nieprzytomnie po własnym pokoju zalanym szarością poranka. A więc to był sen – pomyślała i uśmiechnęła się blado. Najpiękniejszy, jaki kiedykolwiek miałam – podsumowała i wstała z łóżka. Sobota zapewniała jej dzisiaj swobodę, której chyba potrzebowała, bo właśnie uświadomiła sobie, co opisze w notesie, który otrzymała od matki na urodziny.